Eetbare wilde planten

EVA
Posts: 1086
Joined: Wed Dec 09, 2015 1:03 am
Been thanked: 1 time

Re: Eetbare wilde planten

Post by EVA »

Smeerwortel
Symphytum officinale

Smeerwortel is vanwege zijn veelzijdigheid een geweldige preppersplant.
Hij is eetbaar, medicinaal, een goede bijenplant en doordat hij mineraalrijke bladeren heeft
kun je hem perfect gebruiken om je planten te bemesten.

Smeerwortel is een inheemse vaste plant.
hij groeit langs Waterkanten, rivieren, moerassen, loofbossen en grienden, dijken, bermen, grasland, zeeduinen en akkers.
De bloemen kunnen blauwpaars, roze, wit of gelig zijn.
Smeerwortel groeit snel en kan meerdere malen per jaar geoogst worden.
Een opvallend kenmerk is de ruwe beharing op de gehele plant.

Zowel het blad als de wortels van smeerwortel zijn eetbaar.
In Zwitserland wordt de plant van oudsher in deeg verpakt om het op te eten
Jonge scheuten kunnen ook gebleekt worden en gekookt, op de zelfde manier als asperges.
Het bevat vitamine B12, wat in planten vrij zeldzaam is. Vitamine B12 zit onder andere ook in zeewier, gist en champignons. Dat is dus een ontkrachting van de mythe dat B12 alleen in vlees en vis zit.
Ik heb wel eens een beetje jonge smeerwortel bladeren bereid.
na 3 minuten koken werd het water wat groen en de structuur werd een beetje snotterig.
Omdat de harige en enigszins slijmerige blaadjes niet erg prettig zijn om te eten,
kun je ze voor vers gebruik het beste klein snijden en aan een gerecht toe voegen.

De wetenschap is verdeeld over het feit of smeerwortel gegeten kan worden of juist niet.
Sommigen zeggen dat het erg gezond is anderen zeggen dat het leverschade kan toebrengen door de aanwezigheid van pyrozyllidine alkaloïden.
Er is maar één geval bekend van iemand die (misschien) ziek geworden is door elke dag voor lange tijd smeerwortel inwendig te gebruiken.
In ieder geval is het wél bewezen dat smeerwortel de groei van kankercellen tegengaat.
Mijn mening? Eet in ieder geval de wortel van de smeerwortel liever niet want die bevatten de meest werkzame stoffen in de hoogste concentraties.
Het is sowieso beter om voedsel zoveel mogelijk te variëren dus eet de smeerwortel niet vaker dan twee keer in de maand.

Er zitten veel vitaminen en mineralen in smeerwortel. Het bevat alle vitaminen die als antioxidanten werken namelijk vitamine A, C en E. Verder bevat het uit het vitamine B-complex B1, B2, B3, B5 en B12. Daarnaast bevat het de mineralen calcium, kalium, fosfor, ijzer, jodium, kobalt, seleen, magnesium, zink, natrium, chroom en mangaan.


De Smeerwortel is een plant die al eeuwenlang gebruikt wordt als medicinaal kruid.
Er zijn zóveel geneeskrachtige toepassingen, het lijkt wel een wonderplant...
Smeerwortel is: wondhelend, Het stimuleert de aanmaak van nieuwe huid.
Looistoffen en asparagine werken bloedstelpend.
De slijmstoffen en allantoïne zorgen voor een verzachten effect.
Allantoïne rozenmarijnzuur en andere fenolzuren werken ontstekingsremmend.
Allantoïne is volgens wetenschappers ook de werkzame stof die de huid en spieren sneller doet herstellen.
Allantoïne versnelt de groei van gezonde cellen.

Het kruid wordt ingezet bij: het helen van allerlei wonden, kloven, slappe huid, Acné, steenpuisten, zweren, insectenbeten, aambeien, mondslijmvliesontsteking, tandvleesontsteking, keel of amandelontsteking, borstklierontsteking, Psoriasis, eczeem, eeltknobbels, maagzweren, maagbloedingen, maagpijn, maagkramp, darm zweren, darmontsteking, darmbloeding, darmirritatie, dysenterie, diarree,kneuzingen, bloeduitstortingen, verzwikkingen, bandscheuren, ontwrichtingen, peesontsteking, tenniselleboog, spierverrekking, spierontsteking, botbreuken, beenvliesontsteking, Artrose, artritis, voorkomt en vermindert littekenvorming en zwangerschapsstriemen,
Beschadigd bindweefsel en kraakbeen wordt hersteld door smeerwortel. cellen die botcellen aanmaken worden gestimuleerd in hun werking.

Smeerwortel kan dus duidelijk wonden genezen.
dit kan deze wonderplant zo snel, dat eventueel vuil geen tijd krijgt om uit de wond te ontsnappen.
hou hier dus rekening mee.

Het is daarnaast een slijmoplossend middel waardoor ophoesten bevorderd wordt.
Hierdoor werkt het bij bronchitis, hoest, prikkelhoest, slijmophoping en sinusitis of bijholteontsteking.
De wortel van de smeerwortel wordt geoogst in voor- of najaar, wanneer zijn gehalte aan allantonine het hoogst is. Wacht voor het opgraven tot na het tweede groei jaar van de plant.


Image

Image
EVA
Posts: 1086
Joined: Wed Dec 09, 2015 1:03 am
Been thanked: 1 time

Re: Eetbare wilde planten

Post by EVA »

Brunel-bijenkorfje
Prunella vulgaris

De Brunel is een inheems, klein kruipend plantje dat je eigenlijk op elk grasveld wel kunt vinden.
Hij groeit graag in de zon of halfschaduw in bermen, grasland, grazige duinvalleien, leemgroeven, langs bospaden, akkers en waterkanten.

Gewone brunel is eetbaar.
gebruik de jonge bladeren en stengel toppen als spinazie of rauw in een salade.
of gebruik de brunel in een voorjaarssoep met andere wilde groenten.
pluk en eet ze vóór de bloei in april of droog het kruid en gebruik hem het hele jaar als thee.



In China gebruiken ze de blaadjes en de bloemhoofdjes om koorts en reuma te behandelen.
Het wordt gezien als algemeen bevorderend voor het immuunsysteem.
Ook wordt het gebruikt bij gezwollen lymfeklieren en om leverproblemen te behandelen.

Het werkt ontstekingsremmend, schimmelwerend, antibiotisch, bloedstelpend en samentrekkend.

Een aftreksel van de brunel kun je gebruiken tegen tandvleesontstekingen, aften, keelpijn, griep en koorts.

Samen met vaseline kun je er een zalf van maken die te gebruiken is bij schaafwonden, muggenbeten, koortsblaartjes en bij zweertjes.

let wel op, het is beter om het niet te gebruiken bij diarree, maagpijn, misselijkheid of overgeven.
Ook niet gebruiken bij bloedverdunners.

Image

Image
EVA
Posts: 1086
Joined: Wed Dec 09, 2015 1:03 am
Been thanked: 1 time

Re: Eetbare wilde planten

Post by EVA »

Zilverschoon
Potentilla anserina

De zilverschoon komt van nature voor in Nederland en is zeer algemeen.
In België komt hij alleen in de Ardennen minder vaak voor.
De bladeren vormen een bladrozet. hij krijgt net als de aardbei uitlopers en vormt zo een nieuwe plant.
De lange, kruipende uitlopers zijn vaak roodachtig.
Zilverschoon groeit bijna overal maar liefst op vochtige plekken langs wegen en in graslanden.
Het plantje is zeer herkenbaar door de zilverkleurige onderkant van het blad en boterbloemachtige bloemetjes.

De jonge scheuten van zilverschoon kun je als groente eten.
maar ook de wortels van de zilverschoon zijn eetbaar.
Deze zijn wel lastig te oogsten want de wortels zijn extreem breekbaar.
Ze hebben een knapperige structuur met de smaak van noten.
De wortels zijn enorme zetmeelleveranciers. ze bevatten veel meer zetmeel dan bijvoorbeeld aardappelen.
Geroosterd, gekookt, gestoomd of rauw, je kunt er van alles mee.
Je kunt ze zelfs drogen, verpulveren en tot meel vermalen waarvan je pap of brood kan maken.
Dit meel kun je ook gebruiken als verdikkingsmiddel voor soepen etc.

In de herfst, zodra de bladeren oranje-bruinig worden is het de beste tijd om de wortels te oogsten.
Ook in de winter en in de lente zijn ze prima te eten maar omdat de bladeren 's winters afsterven zijn ze niet gemakkelijk te vinden.

Als je zere voeten hebt kun je de zachte blaadjes in je schoenen of laarzen doen.
de hele plant is bedekt met zilverkleurige zijdezachte haartjes.



Bevat: Looistoffen flavonoïden tormentoside, choline, histidine, hars, fibrine, zetmeel en gom.

Voor medicinale doeleinden wordt vooral het tijdens of vlak voor de bloei geoogste gedroogde kruid gebruikt.

Zilverschoon werkt krampwerend, ontstekingsremmend, het verkoelt, versterkt en uitwendig aangebracht werkt het licht pijnstillend.
Daarom wordt de zilverschoon in de geneeskunde vooral gebruikt bij pijnlijke menstruatie, diarree, maag en darmkrampen.
tevens wordt het gebruikt bij oogontsteking, kiespijn, ontstoken tandvlees, aambeien en blaren.
zilverschoon verhoogt de urine productie en helpt daarom bij kleine nierstenen.
De plant schijnt ook nog eens anti-viraal te werken.

Gedestilleerde thee van het kruid werd vroeger gebruikt om sproeten, vlekken, puistjes en zelfs kleine littekens weg te halen.
Bij zonnebrand hielp het om de huid te herstellen.

Image

Image

Image
EVA
Posts: 1086
Joined: Wed Dec 09, 2015 1:03 am
Been thanked: 1 time

Re: Eetbare wilde planten

Post by EVA »

Klein Hoefblad
Tussilago farfara

Het klein hoefblad is een inheemse vaste plant.
Voor mij is het de plant die de lente inluid.
hij bloeit soms al in februari met gele bloemetjes.
De viltig behaarde bladeren verschijnen meestal ergens in april als de bloemen zijn uitgebloeid.
De plant is een typische pioniersplant en voelt zich vooral op nieuwe en omgewoelde grond goed thuis.
vaak kun je hem tussen grassen in betrekkelijk nieuwe wegbermen of hellingen vinden.
De plant groeit het liefst op leemachtige, pas geploegde of bewerkte grond op puin, afgravingen, braakliggende grond, plantsoenen, gronddepots, bosranden, langs spoorwegen en waterkanten.

Klein hoefblad werd vroeger vaak als thee of als voorjaarsgroente gebruikt in bijvoorbeeld soepen en salades.
hij is eetbaar maar het regelmatig eten van klein hoefblad is enigszins onverstandig.
Want alle delen van het klein hoefblad bevatten pyrrolizidine alkaloïden die in te hoge doses tot
leverbeschadigingen kunnen leiden.
Dus is deze plant niet geschikt voor mensen met een achtergrond van leverziekte of alcoholmisbruik.
tóch wil ik hem hier vermelden want hij is zeker bruikbaar als je een goede lever hebt of in een shtf situatie.

De Romeinen gebruikten de plant als genotmiddel en rookten het kruid in een pijp.
geen idee wat het effect dan zou zijn. wie wil mag het proberen...



Klein hoefblad helpt bij allerlei longaandoeningen als astma, bronchitis en "natte" hoest.
Een papje van de bladeren of de bloemen werd op eczeem, zweren, gezwollen plekken en insectenbeten gelegd.
Bij zweetvoeten kun je enkele bladeren in je schoenen doen.
Vermoeide voeten komen tot rust met een voetbad van een afkooksel van de bladeren.
Je kunt hoofdpijn bestrijden door verse bladeren met de onderkant op het voorhoofd te leggen. verwissel de bladeren regelmatig.
Bij vastzittende hoest en bronchitis kunnen de gedroogde bladeren op gloeiende kooltjes gebrand worden en geïnhaleerd.



Image

Image


Haal Klein hoefblad en groot hoefblad niet door elkaar!
Groot hoefblad (petastites hybridus) heeft vaalpaarse bloemen en enorme bladeren.
Deze plant bezit grote hoeveelheden giftige alkaloïden.

Groot hoefblad (petastites hybridus)
Image
EVA
Posts: 1086
Joined: Wed Dec 09, 2015 1:03 am
Been thanked: 1 time

Re: Eetbare wilde planten

Post by EVA »

Fluitekruid
Anthriscus sylvestris

Fluitenkruid...de naam zegt het al, je kunt van de holle steel fluitjes maken.
Het is een Inheemse plant. de plant kan 1 meter hoog worden.
hij staat graag langs wegen en afscheidingen.
Hij heeft holle, groene gekleurde, gekerfde stelen, die harig zijn bij de grond, maar bovenin glad.
Het is de eerste schermbloemige die in het voorjaar bloeit en als ze uitgebloeid zijn, kleuren de onderste bladeren wel eens paars.
Een tweede oogst van niet-bloeiend blad verschijnt vaak in de herfst en blijft de hele winter groen.
zodra de temperatuur ook maar een graad boven nul komt begint hij weer te groeien.

Fluitenkruid is het naaste familielid van de kervel. Ze ruiken alle twee fris en kruidig.
Ook al kan ik fluitenkruid eenvoudig herkennen gebruik ik die geur altijd als zekerheid.
want Fluitenkruid lijkt bijzonder veel op een aantal giftige dubbelgangers zoals;
de gevlekte scheerling, de waterscheerling en de dolle kervel.

De gevlekte scheerling kun je herkennen aan z’n muizengeur en de paarse vlekjes op de stengel.
De waterscheerling is wat zeldzamer en groeit voornamelijk naast watertjes. deze is vooral te herkennen aan het giftige gele sap.
De dolle kervel is minder gevaarlijk maar nog steeds flink giftig. Als vee per ongeluk wat van de dolle kervel eet vertoon het dronken gedrag.

De penwortels van het fluitenkruid bevatten veel koolhydraten en zetmeel en kunnen gekookt worden.
De jonge bladeren zijn rauw fijn en kruidig in salades en zijn lekker door een stamppot.
Je kunt de bladeren gebruiken als smaakmaker voor sperziebonen aardappelen en andere groenten.
Lekker voor soepen en ovenschotels.
Gebakken in een omelet komt het Fluitenkruid goed tot zijn recht.
De bloemen kunnen door een beslag worden gehaald en worden gefrituurd.
En natuurlijk kan hij ook worden gebruikt voor een heerlijke kruidige thee.



Voornamelijk de wortel van de fluitenkruid wordt medicinaal toegepast.
Onderzoeken hebben aangetoond dat het een goed effect tegen kanker heeft, verdere onderzoeken zijn nog wel nodig.
De wortel in rijstwater helpt tegen vermoeidheid
Het heeft een positieve werking op buikkrampen
Fluitenkruid met honing werkt tegen teveel bloedverlies bij de menstruatie en is goed voor de voortplantingsorganen.
Het fluitenkruid gaat verstoppingen tegen en helpt bij een moeizame spijsvertering.

Image

Image

Image
Last edited by EVA on Tue Feb 16, 2016 12:16 am, edited 1 time in total.
EVA
Posts: 1086
Joined: Wed Dec 09, 2015 1:03 am
Been thanked: 1 time

Re: Eetbare wilde planten

Post by EVA »

Maarts Viooltje
Viola odorata

Binnenkort bloeit ze weer...het maarts viooltje.
Het maarts viooltje bloeit ongeveer van begin maart tot eind mei.
Ze heeft paarse kleine bloemetjes.
Ze groeit graag onder heggen in steden of bossen en langs holle wegen, bermen, begraafplaatsen, stadswallen en bosranden.
het is niet een erg algemeen plantje maar als je haar hebt gevonden is ze vaak met veel meer.
ze vermeerdert meestal door wortelstokken, soms door zaden.
Ze is inheems in heel west Europa en vaak aangeplant als stinze plant.
Maarts viooltje is een van de oudste sierplanten.
De geur van het viooltje is heel bijzonder, omdat het verdwijnt zodra je het ruikt. Het viooltje bevat een stof (ionon)
dat de geurharen in het neusslijmvlies verdooft.
Zodra je de ruimte met de geur verlaat en weer terugkomt zal je de geur weer even ruiken.
Het maarts viooltje was vooral in de middeleeuwen populair om het gebruik van parfum en haar geneeskrachtige eigenschappen.

Je kunt het blad van het maarts viooltje rauw en gekookt eten.
Van de bloemen kun je een salade maken.
De bloemen en bladeren kunnen verwerkt worden tot sap, likeur, jam en thee.
De bloemen worden versuikerd vaak gebruikt ter garnering van gebak en desserts.
van de bloemen kun je een heerlijk geurende thee maken.
Maarts viooltje is rijk aan vitamine C.
Thee uit de wortels van het viooltje kan braakneigingen geven, omdat sommige mensen sterk reageren
op violine (een alkaloïde) die in het maarts viooltje voorkomt.

Viooltjeshoning:
1 kopje verse ongewassen vioolbloemen in een flesje doen en er 250 ml heet water bijgieten.
24 uur laten trekken en dan zeven. Opnieuw koken en weer 24 uur met een tweede kopje violenbloemen laten trekken.
Zeven en met dezelfde hoeveelheid honing vermengen.
gebruiken bij hoest of gewoon voor het lekker in de thee, maar let op, dit hoestmiddel heeft tegelijkertijd een mild laxerende werking...
Daarbij is het ontstekingsremmend, pijnstillend en werkt antibacterieel.




In de homeopathie wordt het maarts viooltje tegen oorpijn en oogziekten gebruikt.
Door fyto therapeuten wordt het onder andere ingezet tegen hoofdpijn en duizeligheid.

Het kan ook nog gebruikt worden bij hoest, bronchitis en ontstekingen van de bovenste luchtwegen, epilepsie,
als mild slaapmiddel, tegen nervositeit, bij stress-gerelateerde eczeem, bij milde angst, en bij ontstoken ogen.

Het maarts viooltje bevat ook salicylzuur wat gebruikt wordt voor het maken van aspirine, en kan dus gebruikt worden voor het
behandelen van hoofdpijn, kater en migraine.


Viooltjesolie werd vroeger verkregen door de bloempjes te overgieten met een goede kwaliteit tafelolie in een glazen flesje,
dit werd 30 dagen in de zon gezet en daarna door een doek geperst en gebruikt als heilzame Viooltjesolie.


Image
EVA
Posts: 1086
Joined: Wed Dec 09, 2015 1:03 am
Been thanked: 1 time

Re: Eetbare wilde planten

Post by EVA »

Herderstasje
Capsella bursa-pastoris

Herderstasje is een van de meest voorkomende plantensoorten van Nederland en België.
Je kunt het plantje op allerlei plaatsen die min of meer door de mens verstoord zijn vinden.
Hij groeit tussen stoeptegels, akkers, tuinen, zo'n beetje overal...
Let dus goed op waar je herderstasje plukt. Hij groeit graag op vertrapte en vervuilde plekken.

Het herderstasje is goed te herkennen, hij wordt 5-60 cm hoog, en heeft wat slordige bladeren in de vorm van een wortelrozet.
aan de rechtopstaande onvertakte stengel zitten maar weinig stengelbladeren.
Bovenaan de de stengel bloeien de kleine witte bloemen. je kunt hem in elk seizoen bloeiend aantreffen.
Zijn worteldiepte is zeer diep, wel tot 1 meter.
het meest herkenbare aan het herderstasje zijn de zaaddoosjes.
Deze hebben het model van de tas die vroeger door herders en boeren gebruikt werd.
De plant komt waarschijnlijk oorspronkelijk uit het Middellandse Zeegebied.
Nu groeit hij in alle werelddelen, maar in grote delen van de tropen en woestijngebieden komt hij niet voor.

In de keuken zijn de jonge rozetbladeren als salade of in een salade te gebruiken.
Je kunt ze als spinazie klaarmaken of je kunt de blaadjes gebruiken in de soep of mengen met andere (wilde) groenten.
De blaadjes smaken vrij pittig, radijsachtig, net als de waterkers.
Daarnaast kun je de zaadjes opeten. Deze smaken enigszins zoetig.
Ze kunnen tot meel vermalen worden om aan bijvoorbeeld een soep toe te voegen.
De wortel is eveneens eetbaar en kan als gember gebruikt worden.

Hier nog een gevonden recept:
Herderstasje met veldzuring. Gelijke delen herderstasje en veldzuring in wat vet gaat smoren
in een afgedekte pan. Meel erover strooien, bouillon erbij gieten en afmaken met zure room en
een geprakte, gekookte aardappel.

Herderstasje bevat onder meer peptiden, looistoffen, aminen, mosterdglycosiden, organische zuren, etherische oliën, saponinen, zes soorten aminozuren, fytosterolen en de vitaminen B1, B2, B3, C en K in. verder bevat het de mineralen kalium, calcium, natrium, fosfor en ijzer.



Herderstasje heeft bloedstelpende werking, is weeën opwekkend, bevordert het de baarmoedercontractie en werkt tegen overvloedige menstruatie, witte vloed, bloedende aambeien, neusbloedingen, Inwendige bloedingen van de urinewegen, darmen en longen.

Overige aandoeningen die uitwendig behandeld kunnen worden met herderstasje zijn:
Bloedende wonden, oppervlakkige wonden, bloedend tandvlees, spataderen, reumatische gewrichten, kneuzingen en verrekte spieren.

Niet overmatig of langdurig gebruiken.
Niet gebruiken gedurende de zwangerschap of borstvoedingsperiode
Niet gebruiken als je nierstenen hebt/hebt gehad.
Daarnaast kan het herderstasje kalmerende middelen versterken.

Thee tegen pijnlijke of hevige menstruatie: 1 kopje kokend water over twee theelepels herderstasje. 10 minuten laten trekken,
thee zeven. Drink tijdens de menstruatie dagelijks 2 kopjes.


Image

Image

Image
EVA
Posts: 1086
Joined: Wed Dec 09, 2015 1:03 am
Been thanked: 1 time

Re: Eetbare wilde planten

Post by EVA »

akkerdistel
Cirsium arvense


De akkerdistel komt bijna wereldwijd voor in alle gematigde streken.
Hij groeit graag op open, zeer voedselrijke, omgewerkte grond.
Groeiplaatsen: Waterkanten, akkers, grasland, bermen, ruigten, bossen, opgespoten grond en aan de rand van strandvlakten.
De stengel van de distel wordt zo'n 60-120 cm hoog.
De akkerdistel bloeit in de zomer en maakt op het einde van de zomer pluizige zaden die op de wind verspreid worden.
De distel verspreidt in de bloeiperiode een heerlijk zoete muskus-geur.

Vooral landbouwers hebben veel last van akkerdistels. Er is zelfs een wet om distels te bestrijden.
Zo is iedere eigenaar van een stuk grond verplicht de bloei, zaadvorming en uitzaaiing van schadelijk
geachte distels met alle middelen te beletten.

Om de akkerdistel in een vroeg stadium te onderscheiden van de akkermelkdistel hoef je alleen maar te kijken naar het sap.
dit is bij de akkerdistel namelijk niet melkachtig.

Het stekelige uiterlijk van de akkerdistel verbergt een voedzame groente die op verschillende manieren te gebruiken en te bereiden is.
De stengels zijn gewoon rauw eetbaar. dit geldt ook voor de bladeren.
wel zal je eerst de schil van de stengel en de stekels van de bladeren moeten verwijderen.
Rauw zijn de stengels en de bladeren ook te gebruiken in een salade.
Je kunt de stengels en bladeren ook stomen, wokken, bakken of koken als groente.
Natuurlijk kun je ze ook prima door de soep doen.
Ook de wortel is eetbaar. de voorkeur gaat uit naar een wortel die in het eerste jaar wordt geoogst.
Ook de wortel is rauw eetbaar maar je kunt hem ook schillen en koken.
De wortel kan ook weer gebruikt worden om extra vulling te geven aan een soep.
De geschilde en gekookte wortel kan ook tot meel worden vermalen.
Gebakken wortels van de distel zijn een delicatesse en zijn tevens goed tegen buikloop.
Van de vezels van de oudere akkerdistel kun je touw maken.



Het sap van de Akkerdistel bevat antibacteriële stoffen en antioxidanten.
Hierdoor kan het goed gebruikt worden tegen ontstoken wonden en schimmelinfecties.
Ook kan een aftreksel van de wortel goed worden gebruikt tegen darmklachten.
de vermalen en doorgekookte wortel pulp worden gebruikt tegen zweren en insectenbeten en een geïrriteerde huid.
Een sterke thee, getrokken van de wortel, kan gebruikt worden bij geïrriteerd tandvlees,
om geïrriteerde huid mee te verzorgen of om infecties mee te behandelen.

Image

Image

Image

Image
EVA
Posts: 1086
Joined: Wed Dec 09, 2015 1:03 am
Been thanked: 1 time

Re: Eetbare wilde planten

Post by EVA »

Veldzuring--zurkel.
Rumex acetosa

Begin zomer kleuren de weilanden en bermen rood en geel. de gele kleur is afkomstig van de boterbloem en de rode van de veldzuring.
De zuring komt in voedselrijke en enigszins vochtige graslanden op liefst zure grond voor.
De bloeiende plant kan wel een halve meter hoog worden.
Zuring kan mooi rood kleuren, vooral als de plant op een zonnige plek staat. Op schaduwrijke groeiplaatsen is hij meer bleekgroen van kleur.
Bloeimaanden: Mei en juni. Worteldiepte 10 cm tot meer dan 1 meter.
De bloem komt oorspronkelijk uit West Azië en Europa.


De plant wordt door het vee gemeden vanwege het oxaalzuur.
Toch wordt ze wel door mensen gegeten.
De stelen en de bladeren kunnen jong gegeten worden. De blaadjes kun je rauw toevoegen aan sla.
De stengel heeft een rabarberachtige zure smaak en is niet zo vezelig is als de stengels van andere zuring soorten.
Veldzuring kun je net als spinazie bereiden of er zuringsoep van maken. En je kunt jong zuringblad door een omelet doen.
In België schijnen ze wel zurkel patatten te eten. dat is een stamppot van aardappel met enkel zuring.
In Duitsland wordt veldzuring vaak aan een spinaziestamppot toegevoegd zodat het geheel wat kruidiger smaakt.
In Nederland is het een onderdeel van paling in het zuur.
BEREIDINGSTIJDEN ZURING:
Stoven: 10 minuten
Bakken: 2 minuten
Zuring is 1-2 dagen houdbaar in de koelkast.

Een basisrecept voor zuring:
Zuring blaadjes in een pan met een klont roomboter smoren.
op smaak brengen met peper en zout.
Eventueel aanvullen met crème fraîche, geschaafde amandel, gekookte aardappel en knoflook.

Het oxaalzuur gehalte is aanleiding om deze groente niet eens per week als basisgroente te gebruiken,
maar eens in de drie a vier weken kan absoluut geen kwaad.
Elke dag een blaadje veldzuring door het eten doen is met het oog op oxaalzuur ook ongevaarlijk.
Oxaalzuur kan bij mens en dier leiden tot de vorming van nier- en blaasstenen, maar dan moet je er wel erg veel van eten.
maar misschien is het dan toch een idee om groenten en fruit te eten die nierstenen tegengaan zoals;
mango, sinaasappel, appel, cranberry en citroen, bleekselderij, kidneybonen en brandnetel.


Veldzuring bevat de volgende werkzame stoffen: kaliumoxalaat, oxaalzuur, tanninen, vitaminen zoals C, B-complex, E en K, flavonoïden in de vorm van quercitrine, hyperoside en vitexine, anthrachinonderivaten waaronder emodine, aloe emodine, chrysofanol, rheïne en fysicion.

Veldzuring bevat vooral veel vitamine C en ijzer.
Hij bevat ook veel ascorbinezuur.


Het diende vroeger als voorjaarsrantsoen tegen scheurbuik.
Ook werd het gebruikt tegen spijsverteringsstoornissen.
Veldzuring werkt eetlust opwekkend, bloedzuiverend, water afdrijvend en laxerend.
Vroeger werd in Nederland melk met krenten en zuring gekookt totdat het een papje werd. Dit papje zou de darmen spoelen.

Omdat het de baarmoeder kan stimuleren wordt het afgeraden veldzuring te eten door zwangere vrouwen.
Mensen met nierproblemen dienen voorzichtig te zijn met de consumptie van veldzuring.

Image

Image

Image
EVA
Posts: 1086
Joined: Wed Dec 09, 2015 1:03 am
Been thanked: 1 time

Re: Eetbare wilde planten

Post by EVA »

Vlas--Lijnzaad
Linum usitatissimum


Al in de prehistorie gebruikte men vlas. Vlas behoort daarom tot de oudste cultuurplanten.
Daardoor was de beslissing de plant tóch bij de wilde planten te plaatsen even lastig...
Vlas wordt nog volop geteeld maar komt in Nederland ook nog steeds in het wild voor.
Hij groeide vroeger vooral bij korenvelden.
Linum is een soortenrijk geslacht dat vooral langs de Middellandse Zee te vinden is.
Heel waarschijnlijk komt de voorvader van de in cultuur gebrachte vlas daar dan ook vandaan.
Vlas groeit vooral goed op kleigrond.

Eigenlijk zijn er twee soorten vlas
Vezelvlas is vooral lang en weinig vertakt om mooie lange vezels te krijgen.
Olievlas levert vooral veel zaad waaruit olie geperst wordt. Olie vlas is sterker vertakt
dan vezelvlas en het heeft kortere stelen.
Er zijn vooral blauwbloeiende en witbloeiende rassen. enkele sierrassen zijn rood of zelfs rood-wit.
Daarnaast zijn er rassen met bruine zaden en rassen met gele zaden. De zaden zijn ongeveer 5 mm lang.

Je kunt de bloemen, blaadjes, zaden en de olie eten.
Fleur je salade op met de prachtige bloemetjes.
Gebruik het blad als toevoeging bij salades, sauzen en als garnering, vooral bij vis schijnt het lekker te zijn.
Lijnzaad kun je prima vermengen met het dagelijks eten.
je kunt het prima door een zelf gemaakte muesli mengen of door zelfgemaakte koekjes of brood bakken.
Lijnzaad kun je prima over een salade uitstrooien of meng het met een gekookte rijst of pastamaaltijd.
Je kunt de zaden ook vermalen en als verdikkingsmiddel gebruiken.
Lijnzaad heeft een zachte nootachtige smaak.

Door het koud persen van het lijnzaad wordt lijnzaadolie verkregen.
Deze olie bestaat voor meer dan de helft uit linoleenzuur.
Lijnzaadolie wordt afgebroken door daglicht en moet dus in het donker bewaard worden.
Na het persen van de zaden blijven de schillen over.
Hiervan werden veekoeken geperst, een wintervoer voor koeien en paarden.


In lijnzaad zitten omega3-vetzuren, alfalinoleenzuur en supergezonde lignanen.
Het zaad is een rijke bron aan polyfenolen. Deze bevatten zeer veel antioxidanten. die kunnen hart- en vaatziekten te voorkomen.
30 Gram lijnzaad zorgt ervoor dat de bloeddruk laag blijft en het bloedsuikergehalte effectiever wordt gereguleerd.
Verder bevat lijnzaad vitamine B1 en tryptofaan (een aminozuur )
Er zit ook magnesium, fosfor, mangaan en koper in het lijnzaad.
In lijnzaad zitten bijzonder veel vezels.


Met name de slijmstoffen in het zaad helpen bij (maag-darm)ontstekingen. Ze vormen een beschermend laagje om de ontstoken slijmvliezen.
Lijnzaad helpt de cholesterol en bloedsuikerspiegel te verlagen.
Een omslag met lijnzaad kan door de trekkende werking zweren, steenpuisten en andere ontstekingen zoals voorhoofdsholteontsteking verhelpen.
Verder is de milde laxerende werking van lijnzaad zeer bekend.
Bij het eten van lijnzaad zwellen de zaadjes en prikkelen ze de dikke darm waardoor de darmbeweging weer op gang komt.


Behalve linnen worden er nog veel meer producten van de vlasplant gemaakt.
Van vlasvezels worden naast touw en linnen ook papier gemaakt.
Van de zaden en daaruit geperste lijnolie worden voeding en geneesmiddelen gemaakt, verf en lak.
Wanneer lijnzaad wordt gekookt is het geschikt als conserveringsmiddel voor hout.
Lijnzaad wordt als grondstof voor veel producten gebruikt zoals vernis, zeep en linoleum.
Linoleum wordt nog steeds van lijnolie gemaakt. Ongeveer 100 jaar geleden is het per toeval ontdekt.
De basis van linoleum is lijnolie die met kurk of houtmeel wordt gemengd en daarna op een weefsellaag (vaak jute) wordt gegoten.



Vlas wordt eerst gerepeld, geroot, gebraakt, gezwingeld
en dan gehekeld. Na het hekelen is het klaar om te spinnen,
je maakt dan een zgn. vlasrokken op je spinnewiel en
op het moment dat je een draad maakt heet het linnen.
Repelen doe je met een repel. Een repel is een zgn
vlaskam waarmee je de zaaddozen van de stengel haalt.
Roten is een rottingsproces dat er voor zorgt dat het
stro en de vezel los van elkaar komen te zitten.
De vezel die je gebruikt om een draad van te maken zit
aan de buitenkant van de stengel en niet aan de binnenkant
zoals heel vaak gezegd wordt.
Braken is het stukmaken (breken) van de strodeeltjes
in de stengel (de strodeeltjes worden verkocht als
vlasstro voor paardenstallen).
Dan ga je zwingelen, met het zwingelen sla je de laatste
strodeeltjes uit de stengel en hou je vezels over die
nog als een stengel aan elkaar zitten en dan ga je hekelen,
en dat is het splijten en schoonmaken van de vezels.
Hoe mooier je hekelt hoe mooier draad je kunt spinnen.
De vezels die in de hekel overblijven worden gebruikt
om touw e.d. van te maken, dus het grovere werk.
En als je een draad hebt, kunt je een doek weven.
met dank aan Erna Evers.

Image

Image

Image
EVA
Posts: 1086
Joined: Wed Dec 09, 2015 1:03 am
Been thanked: 1 time

Re: Eetbare wilde planten

Post by EVA »

Korenbloem
Centaurea Cyanus


De korenbloem is een inheemse eenjarige wilde plant.
Hij wordt ongeveer 30-60 cm hoog.
De Korenbloem dankt zijn naam aan zijn traditionele groeiplaats: Op de akkers tussen het graan of koren.
Helaas is hij door de teelt van zuivere granenmengsels niet meer zo algemeen.
Wel komt hij nog voor langs de wegen op het platteland.
Vaak wordt hij gebruikt in wilde bloemen mengsels.
Korenbloem heeft oorspronkelijk een opvallende diepe kleur blauw.
maar er zijn ook gekweekte soorten in verschillende tinten blauw, wit en roze.
De bloeiperiode is van juni tot augustus.

De bloemen van de korenbloem zijn eetbaar.
In de bloemen zit veel nectar, wat zorgt voor de licht-zoete smaak van deze bloemetjes.
Ze zijn decoratief als garnering van schotels en theemixen en zijn uitstekend geschikt voor
garnering van allerlei gerechten en verwerking door of op ijs en kruidenboter.


In de volksgeneeskunde worden de korenbloemen en bladeren gebruikt tegen bronchitis,
bij verstopping, als spoelmiddel bij ontstekingen in de mond, oog wassingen bij slijmvliesontstekingen,
geïrriteerde ogen, om zijn urine afdrijvende werking en om de spijsvertering te bevorderen.

Het is een bekend anti-roos kruid met een milde werking.
Korenbloem werkt vocht regulerend, antiseptisch en verkoelend voor de droge en ouder wordende huid.

Image

Image
EVA
Posts: 1086
Joined: Wed Dec 09, 2015 1:03 am
Been thanked: 1 time

Re: Eetbare wilde planten

Post by EVA »

Guldenroede
Solidago virgaurea/Solidago canadensis

De Solidago komt van nature voor in Noord-Amerika,
maar een aantal soorten komen ook in Europa en Noord-Afrika voor.
In Europa en Azie is de echte guldenroede (solidago virgaurea) inheems maar zeldzaam.
Deze plant kan een hoogte bereiken van 1 meter.
Late guldenroede en Canadese guldenroede (Solidago canadensis)komen uit uit Noord-Amerika en worden veel hoger.
Dit zijn planten die zijn ingevoerd en zijn 'ontsnapt'.
Je kunt tegenwoordig hele bossen zien staan langs oevers, bermen, spoorwegen, etc.

Deze planten worden als natuurlijke verf gebruikt en geven in combinatie met salie en uienschillen een goudgele kleur.
Blond haar kan net als met kamille een tintje lichter worden met een haarspoeling van guldenroede thee.
De guldenroede is een aanwinst voor bijen. zet hem dus in of in de buurt van je tuin.


De blaadjes van de guldenroede zijn eetbaar.
Je kunt ze rauw eten, maar ook toevoegen aan je soep.
Deze blaadjes smaken apart, iets kruidig.


De plant bevat saponine, looizuur en etherische oliën.

De Canadese én de echte guldenroede worden gebruikt bij het spoelen bij blaasontstekingen en niergruis.
Beide soorten hebben een krampstillende en doorspoelende werking.

Echte guldenroede heeft daarnaast ook nog ontstekingsremmende kwaliteiten.
Echte guldenroede wordt tevens in de volksgeneeskunde inwendig gebruikt bij reuma, jicht,
diabetes, astma, kinkhoest, inwendige bloedingen, bedplassen, zweethanden en -voeten, gezwollen
lever en tuberculose. Uitwendig bij ontstekingen in de mond of keelholte of bij ontstoken wonden.

Canadese guldenroede
Image

Echte guldenroede
Image
EVA
Posts: 1086
Joined: Wed Dec 09, 2015 1:03 am
Been thanked: 1 time

Re: Eetbare wilde planten

Post by EVA »

Knopkruid

Er zijn twee soorten knopkruid; harig knopkruid- Galinsoga quadriradiata en kaal knopkruid- Galinsoga parviflora.
Harig knopkruid heeft een behaarde stengel en kaal knopkruid niet.
Beide soorten zijn eetbaar.
De soort komt van oorsprong uit de warmere streken in Zuid-Amerika.
Tegenwoordig groeien ze over heel de wereld.
knopkruid komt het liefst voor op open zandgrond en wordt beschouwd als een onkruid.
In Nederland zie je het veel opkomen op braakliggende terreinen.
Het is één van de eerste planten die opkomt op een omgewoeld stuk aarde.
Hij past zich met gemak aan nieuwe omstandigheden aan. Zo groeit prima in een warm tropisch regenwoud
maar kan hij ook een landklimaat met winters van min 10 graden overleven.
De zaden van het knopkruid blijven zeker tien jaar kiemkrachtig.
Het knopkruid bloeit van mei tot oktober.

In Afrika ten zuiden van de Sahara en Zuid-Oost-Azië wordt knopkruid het meest gegeten.
Je kunt er een salade van maken of het bereiden als spinazie.
Knopkruid wordt ook wel gedroogd en wordt dan als soepkruid gebruikt.
Oven gedroogd schijnt de groente heel smakelijk te zijn.
Je kunt zowel de zachte steeltjes als het blad eten.
Het is ook mogelijk om sap van de blaadjes te maken.
Dit sap kun je dan bijvoorbeeld toevoegen aan een groente smoothie, tomatensap of aan een crèmesoep.
De zaden kunnen aan kruidenolie toegevoegd worden.

Er zitten veel mineralen en vitaminen in het knopkruid.
In 100 gram knopkruid zit bijvoorbeeld meer proteïne dan in 100 gram spinazie.
Verder bevat knopkruid veel calcium.
Overige voedingsstoffen zijn de vitaminen A, B1, B2 en B3 en C en de mineralen magnesium, kalium en zink.
Van alle eetbare wilde planten heeft knopkruid het hoogste ijzergehalte. Verder heeft het een hoog betacaroteengehalte.
Het vitamine C gehalte in knopkruid is 3- tot 4 maal zo hoog als in citroenen.


Knopkruid is een goed kruid om de weerstand te verhogen en kan vooral gebruikt worden bij allerlei infectie-ziektes, zoals bv. griep.
de werking van de lever wordt gestimuleerd door dit kruid en verlaagt de bloeddruk.
Uit Egyptisch onderzoek dat werd gepubliceerd in 2013 blijkt dat dit proces een leververgroting bij ratten tegengaat.
Het schijnt ook goed te zijn voor mensen met diabetes omdat het kruid de bloedsuikerspiegel in balans brengt.
Verder is kaal knopkruid werkzaam tegen een aantal bacteriën zoals E. coli, Staphylococcus aureus en de schimmel Candida albicans.


Kaal Knopkruid
Image

Harig knopkruid
Image
EVA
Posts: 1086
Joined: Wed Dec 09, 2015 1:03 am
Been thanked: 1 time

Re: Eetbare wilde planten

Post by EVA »

Bijvoet
Artemisia vulgaris

Bijvoet is in Nederland heel algemeen
De plant groeit het liefst op een zanderige grond, bijvoorbeeld op braakliggend terrein en langs wegen.
Hij wordt zo'n 60-120 cm hoog.
Een builtje gedroogd bijvoetblad zal motten uit de kledingkast verjagen.

De Jonge bladadjes zijn eetbaar en kunnen in een stoofpotje, soep, wok of in een salade worden gebruikt.
In Duitsland wordt bijvoet in een recept voor gebraden gans gebruikt als keukenkruid.
In Noord-Korea en Zuid-Korea wordt bijvoet, ssuk, gebruikt in soepen en salades.
Het viltige blad heeft een typische kruidige geur. je kunt bijvoet daardoor uitstekend als keukenkruid gebruiken.

De bijvoet bevat het giftige thujone, cineool (een vorm van eucalyptusolie) en een alkaloïde met de naam vulgarine.
Verder bevat bijvoet:
Flavnoiden (quercitine-3-rhamnoglucoside en 5,3-dihydroxy-3,7,4- trimethoxyflavone), Cumarinederivaten (7,8-methylendioxy-9-methoxycoumarine), Triterpenen (o.a. 27,28-dionic acid, b-amyrin en b-sitosterol) en Bitterstof.

Bijvoet wekt de eetlust op en stimuleert de spijsvertering,
het is zweetdrijvend, gal opwekkend, krampstillend bij braakneigingen en werkt anti-reumatisch.
Het kruid heeft een positieve werking op de vrouwelijke voortplantingsorganen;
het wekt de menstruatie op, reguleert de cyclus en werkt tegen een pijnlijke en onregelmatige menstruatie.
Vroeger werden kompressen met bijvoet gebruikt om de bevalling en het afdrijven van de nageboorte te bespoedigen.
Bijvoet heeft ook een zenuwstillende en kalmerende bij rusteloosheid en nervositeit.
Tevens kan het helpen bij een milde depressie en nerveuze spanning.
Bijvoet in bad verzacht spierpijn, kneuzingen en gewrichtspijn.
bij zweetvoeten elke dag een paar verse blaadjes in de schoenen doen.
Je kunt bijvoet zelfs roken en is daarom een goede nicotinevrije vervanger van tabak.
Let wel op: Bijvoet kan allergische reacties veroorzaken.
gebruik het kruid ook niet langdurig achtereen.

Image

Image

Image
EVA
Posts: 1086
Joined: Wed Dec 09, 2015 1:03 am
Been thanked: 1 time

Re: Eetbare wilde planten

Post by EVA »

Kaasjeskruid --Wilde malve
Malva sylvestris

Het groot kaasjeskruid komt oorspronkelijk uit zuid Europa en Azië.
Tegenwoordig komt hij in alle werelddelen met een gematigd of subtropisch klimaat voor.
je kunt hem vinden in bermen, akkerranden, braakliggende grond, spoorbermen, haventerreinen en industrieterreinen.
De naam kaasjeskruid komt van de vorm van de zaadjes. die lijken namelijk op een Goudse kaas.
Bloeimaanden: Juni, juli, augustus, september.
Het kaasjeskruid kan 30 tot 120 cm hoog worden.

Kaasjeskruid is al eeuwenlang een eetbare wilde groente.
De plant krijgt van het voorjaar tot in het midden van de zomer nieuwe bladeren.
De jonge bladen en spruiten kunnen als spinazie bereid maar kunnen door de slijmstoffen wel wat kleffig worden.
Ze kunnen ook rauw in salades worden gegeten.
De bloemen zijn ook eetbaar en staan mooi in een salade.
De onrijpe 'kaasjes' zijn rauw of gebakken erg lekker. Ze hebben een nootachtige smaak.

De plant bevat vitamine A, vitamine C, vitamine B1, vitamine B2 en caroteen.
Kaasjeskruid bevat onder meer etherische olie, looistof, tanninen, diverse slijmstoffen, flavonoïden en anthocyanen, vooral in de bloemen.



Kaasjeskruid wordt voornamelijk ingezet tegen luchtwegenaandoeningen, spijsverteringsziekten, huidaandoeningen en mond- en keelaandoeningen.
Inmiddels is ook wetenschappelijk aangetoond dat kaasjeskruid genezend werkt bij geïrriteerd mond en keelslijmvlies,
maar ook bij ontstoken luchtwegen en een droge prikkelhoest.
Van enkele slijmstoffen tijdens laboratoriumtesten gebleken dat ze ook immunologische effecten hebben.
Kortom, dit kruid is behulpzaam bij de gevolgen van griep en verkoudheid.



Image

Image

Image
EVA
Posts: 1086
Joined: Wed Dec 09, 2015 1:03 am
Been thanked: 1 time

Re: Eetbare wilde planten

Post by EVA »

Wilde peen--wilde Wortel
Daucus carota

de wilde peen is botanisch gezien eigenlijk dezelfde soort als de gekweekte wortel.
Dus de wilde peen kan heel gemakkelijk met de huidige wortels kruisen.
dat levert soms een witte wortel tussen de oranje gekweekte worteltjes op.
De wilde peen onderscheidt zich van de gekweekte wortel doordat de penwortel wit, vertakt, minder vlezig en iets vezelig is.
Het is een tweejarige plant de plant bloeit in het tweede jaar vanaf juni tot de herfst met schermen witte bloemetjes.
De bloemetjes zijn wit of roze met in het midden vaak één donker bijna zwart bloemetje.
Zo'n scherm bestaat uit stralen en de buitenste stralen buigen bij rijping vogelnestjesachtig naar binnen.
Deze plant wordt wel eens verward met de uiterst giftige gevlekte scheerling.
Gebruik hier dan ook je neus! de wilde peen ruikt en smaakt als wortel.
De peen komt voor in droge graslanden, bermen, dijken en duinen.
Wilde peen wordt zo'n 30 tot 90 cm hoog.

Van de wilde peen kunnen de wortels, bloemschermen en de zaden gegeten worden.
De schermen gebruik je in een salade en zijn goede leveranciers van kalium.
Een thee van de schermen geeft ook de kalium en helpt bij spijsverteringsproblemen.
De worteltjes zijn klein en niet te vergelijken met de huidige wortel.
Gebruik alleen de eerstejaars wortel, de tweedejaars wortels zijn houtig.
De zaden kunnen als keuken kruid gebruikt worden.

Wortels zijn rijk aan betacaroteen dat in het lichaam wordt omgezet in vitamine A.
De wilde peen bevat 6 - 12% suiker, pectine, inositol, etherische olie, lecithine, glutamine, fosfatiden, vitamine B en C, kiezelzuur, ijzer, sporen arsenicum, kobalt, koper en nikkel.

Vroeger werden de zaden van de wilde peen gebruikt als natuurlijk anticonceptiemiddel.
Een eet- of theelepel vol zaden werd een aantal dagen aansluitend op de gemeenschap dagelijks gegeten.
De zaden blokkeren de synthese van progesteron en voorkomen de innesteling van een bevruchte eitje in de baarmoederwand.

Verder heeft de wilde peen een wormverdrijvende, samentrekkende, niersteenverwijderende, vochtafdrijvende en oogversterkende werking.
Het zaad heeft vooral de volgende geneeskracht: menstruatieopwekkend, abortief, contraceptief, tumorremmend, leverbeschermend, krampstillend.
De wortel heeft een antibacteriële werking, is een levertonicum en een antisepticum voor de urinewegen.


Zet naast je tomatenplant een wilde peen, deze gaat dan extra hard groeien.

Image

Image

Image

Image

Image
EVA
Posts: 1086
Joined: Wed Dec 09, 2015 1:03 am
Been thanked: 1 time

Re: Eetbare wilde planten

Post by EVA »

Kamille
Matricaria recutita-echte kamille
Chamaemelum nobile-roomse kamille


In nederland groeien verschillende soorten kamille. Echte, Roomse kamille, schijfkamille, Stinkende kamille, Gele kamille, Valse kamille
en waarschijnlijk nog een paar.
De kamillesoorten die meestal gebruikt worden voor medicinale redenen zijn Echte of Roomse kamille.
Qua geneeskracht ontlopen ze elkaar niet zo heel veel maar qua groei zijn ze toch wel verschillend.
Echte kamille is een eenjarige plant en Roomse kamille is een wintergroene vaste plant.
De blaadjes van Echte kamille zijn bijna geurloos, de bloemen hebben een sterke geur.
De blaadjes én de bloemetjes van Roomse kamille ruiken lekker naar appeltjes.

De echte kamille wordt 20 tot 40 cm hoog worden en bloeit van mei tot eind september.
Echte kamille komt voor op open, betreden of omgewoelde grond.
je ziet ze vaak op bouwterreinen en plaatsen waar nieuwe wegen worden aangelegd.
echte kamille is een echte pioniersplant.
de bloemen van echte kamille zijn hol.

Roomse kamille is een vaste plant die vroeger al in kloostertuinen gekweekt werd.
dit kruid kan ook 40 cm hoog worden maar ligt vaak plat. je kunt er ook overheen lopen zonder dat de plant sterft.
het wordt mede daardoor ook wel loopkamille genoemd.
Roomse kamille kan soms de huid irriteren.

Kamille is waarschijnlijk een van de meest bekende kruiden maar minder bekend is dat je de knoppen en bloemetjes ook kunt eten.
voeg toe in een salade of gebruik het als keukenkruid.
vooral de ongeopende knopjes zijn lekker kruidig.
natuurlijk is de thee die van de bloemetjes gemaakt worden bekend.
De thee van de echte kamille is veel smakelijker dan de roomse, die bitter smaakt.
Zowel de bladeren als de bloemen van de roomse kamille zijn ook eetbaar, ook al zijn ze wat bitter.
Vroeger werd het kruid gebruikt als bittere smaakmaker bij het brouwen van bier, totdat hop hiervoor in gebruik kwam.



De ontstekingsremmende en krampstillende werking van de kamille zijn wetenschappelijk aangetoond.
Daarom wordt kamille (thee) geadviseerd voor het verlichten van maag-darmklachten, bij huid-en slijmvliesontstekingen,
aandoeningen van de mondholte en het tandvlees.

Uitwendig wordt kamille (zalf en olie) gebruikt voor wondgenezing en maar ook bij bacteriële huidaandoeningen, bij steenpuisten,
jeuk, aambeien, abcessen, acne, bij kleine wondjes, allergische uitslag, zweertjes, doorlig wonden, luieruitslag, insectenbeten, blaren, brandwonden,vrieswonden, tepelkloven en droge, ruwe, schrale huid.
Kamille werkt van nature desinfecterend.

Bij klachten als bij luchtweginfecties, verkoudheden, bronchitis, hooikoorts en sinusitis kan kamille in een stoombad gebruikt worden.

Zitbaden met kamille kunnen toegepast worden bij anale of genitale wondjes.

Door zijn relaxende, angst werende, zenuw sterkende en slaap opwekkende eigenschappen helpt
het ook goed bij rusteloosheid, stress, prikkelbaarheid, irritatie, boosheid en angst, nachtmerries, ADHD en spanningshoofdpijn.


Gebruik kamille (inwendig) niet langer dan 3 tot 4 weken achter elkaar.
Langdurig gebruik kan leiden tot prikkelbaarheid, duizeligheid, onrust en nervositeit.
Dit ondanks dat Kamille in kleine hoeveelheden juist stress verminderend werkt.
Gebruik geen kamille tijdens de zwangerschap want het schijnt wee opwekkende bestanddelen te bevatten.
In kamille zit cumarine en dat werkt bloedverdunnend. gebruik het dus niet als je bloedverdunners gebruikt.

Kamille siroop maken:
Laat de bloempjes 12-24 uur in 3 delen suiker, 1 deel warm water trekken.
Dan de siroop zeven door een schone doek en in bij voorkeur uitgekookte flessen doen.
De siroop is door de suiker zeker een jaar houdbaar.
De siroop moet bij gebruik aangelengd worden met water.

kamille olie maken:
Giet een halve liter koudgeperste olijfolie over 50 gram vers geplukte bloemetjes.
Laat dit au bain Marie in een pan zacht kokend water 2 uur trekken.
Laat de olie afkoelen en filter het door bijvoorbeeld een koffie filter.
Deze olie kan gebruikt worden als massage olie voor hoofd en lichaam, bij zenuwpijn en zonnebrand.

In de plant aanwezige stoffen.
Etherische olie (0,5-1,5% chamazuleen), Choline, Bitterstoffen (waaronder azuleen), Flavonoïden
(waaronder: apigenine, luteoline, patuletine en quercitine) en Appelzuur.

Etherische olie
De etherische olie wordt gewonnen door stoomdestillatie van de bloemen. De belangrijkste bestanddelen van
de olie zijn het blauwe azuleen (tot 15 procent), bisabolol (tot 25 procent) en bosaboloxide (tot 30 procent),
farneseen en cumarine.
De olie heeft een blauwe kleur, deze wordt veroorzaakt door azuleen, dit maakt deze olie
ontstekingsremmend.

Zet de kamille naast een zieke plant, hij zal de weerstand van de plant verbeteren.

roomse kamille
Image

zoek de verschillen ;)
Echte kamille
Image
EVA
Posts: 1086
Joined: Wed Dec 09, 2015 1:03 am
Been thanked: 1 time

Re: Eetbare wilde planten

Post by EVA »

Moerasspirea
Filipendula ulmaria

Moerasspirea's hebben talrijke roomkleurige, brede bloemen die sterk naar amandel geuren.
De bloemen vormen schermvormige trossen die bloeien van juni tot in augustus en september.
In de zomer kun je op vochtige graslanden, langs oevers en in vochtige bosranden de schermen van de Moerasspirea vinden.
Moerasspirea groeit graag op humusrijke grond, liever niet op klei.
Deze planten kunnen behoorlijk hoog worden. tot rond de 1,20 m hoog.
Moerasspirea werd vroeger veel gebruikt om de lucht te verfrissen.
De bloemen werden samen met andere bloemen in huizen en kerken gelegd om nare geurtjes te verdrijven.
Moerasspirea maakte dranken ook geuriger. De bladeren bijvoorbeeld werden toegevoegd aan rode wijn.

Aspirine komt oorspronkelijk uit de Moerasspirea en wordt nu chemisch nagemaakt.
Het salicylzuur wat de basis van de natuurlijke aspirine is zit in de bloemknoppen en in de wortel.


De bloemen zijn op dezelfde manier te verwerken als de vlier. maak er jam, siroop, gelei, compote of thee van.
Moerasspirea geurt heerlijk naar amandel en brengt ook bijvoorbeeld andere kruiden thee op smaak.
Je kunt de bloempjes ook toevoegen aan kruiden/inmaakazijn.
De bloemen hebben een licht bittere smaak met honing- en amandelcomponenten.
De jonge blaadjes van moerasspirea hebben een enigszins komkommerachtige smaak.
Ze kunnen in stoofgerechten gebruikt worden. of mix ze door een gemengde salade.

Thee: gebruik 2,5-3 gram vers kruid of 4-5 gram gedroogd kruid voor een kop thee en giet er kokend water op.

Moerasspirea bevat veel fytonutriënten. Er zitten etherische oliën in, vooral veel salicylaldehyde. Daarnaast zitten er verscheidene fenolglycosiden in. De plant bevat flavonoíden waaronder diverse kaemfeol- en quercetinedervaten. Verder bevat het looistoffen, anthocyanine, mineralen zoals siliciumzuur, siliciumdioxide, calcium, ijzer en zwavel. Voorts bevat deze plan Moerasspirea in zijn natuurlijke habitat
Moerasspirea in zijn natuurlijke habitatslijmstoffen, vitamine C, vanilline, coumarinen, vetzuren en citroenzuur



Door de looistoffen heeft moerasspirea een samentrekkend effect.
Samen met de ontstekingsremmende, antibacteriële en pijnstillende effecten kan moerasspirea uitwendig gebruikt worden bij:
Wonden, zweren, eczeem, reumatische spier- en gewrichtspijnen.

Moerasspirea werkt bij inname tegen maagwand ontsteking, brandend maagzuur, zure oprispingen, diarree en dysenterie, diarree en darmontstekingen.

verder werkt de plant tegen artrose, artritis, Jicht, Ischias, rugpijn en stramme gewrichten.
Moerasspirea is ook geweldig goed bij griep en verkoudheid.

Stoffen in deze plant werken tegen de volgende bacteriën: shigella dysentricae, staphyloccocus aureus, E. coli en proteus vulgaris.

let op:
moerasspirea heeft een licht vernauwend effect op de longen dus is minder geschikt voor mensen met copd of astma.
Ook bij overgevoeligheid voor aspirine kun je beter geen moerasspirea gebruiken.

Image

Image

Image
EVA
Posts: 1086
Joined: Wed Dec 09, 2015 1:03 am
Been thanked: 1 time

Re: Eetbare wilde planten

Post by EVA »

Lievevrouwebedstro
Galium Odoratum


Lievevrouwebedstro is vrij algemeen in Europa.
In België komt de soort vrij algemeen voor in beukenbossen en in Nederland vooral in Zuid-Limburg.
Hij groeit het liefst op een schaduwrijke plek op losse, voedselrijke en humusrijke grond.
je vind hem het meest in enigszins vochtige loofbossen.
De witte bloemen bloeien vanaf mei en het plantje wordt niet hoger dan 20 cm.

bedstro werd vroeger als vulling van kussens en matrassen gebruikt.
In Duitsland maken ze van de takjes van dit kruid Maitrank, Meidrank dus, die gedronken wordt als lente tonic.
Als Lievevrouwebedstro wordt vermengd door het veevoer zorgt het dat de koe melk met een heerlijk aroma geeft.
Maar als het gaat rotten en schimmelig wordt komt er een bloedverdunnende stof vrij die bloedingen bij het vee kunnen veroorzaken.
Bij de meeste kruiden verdwijnt de geur vrij snel na het drogen maar bij de lievevrouwebedstro wordt de
hooiachtige zoete geur alleen maar sterker en kan soms jaren aanwezig blijven.
Lievevrouwebedstro wordt vanwege haar geur en omdat het motten verdrijft vaak in zakjes voor de linnenkast en in potpourri's gebruikt.

Lievevrouwebedstro wordt vooral in Duitsland gebruikt om bepaalde biersoorten en sterke dranken mee te kruiden.
Ook zit het in gelei en sommige jam. Maar het is wel belangrijk dat je niet teveel van dit geneeskruid moet innemen.
Er zitten coumarinen in. Als je daar teveel van binnen krijgt kan dat leiden tot hoofdpijn, duizeligheid en misselijkheid met braakneigingen.

Van dit kruid worden de bloeiende toppen gebruikt.
vlak voor de bloei bevatten ze het hoogste percentage coumarinen en kan dan het beste geoogst worden.

In de toppen zitten coumarineglycosiden, bittere iridoïde of asperuloside, tanninen en minerale zouten.



Geneeskrachtige werking
helpt tegen slapeloosheid, Urine drijvend, Bloedzuiverend, Bloedvaten verwijdend, bloed verdunnend, kalmerend,
Ontsteking remmend, Krampstillend en motten verdrijvend.

lievevrouwebedstro stimuleert de nieren. Het zorgt ervoor dat de nieren meer afvalstoffen kunnen verwerken dmv urineren.
Lievevrouwenbedstro is ook goed voor de spijsvertering. Het werkt tegen krampen en bevordert de spijsvertering.
Het kruid stimuleert ook de gal en de lever.
verder is het rustgevend en slaapbevorderend en het versterkt de zenuwen.

Let wel op! Coumarinen hebben interacties met medicijnen die het bloed verdunnen zoals:
aspirine, warfarine, ticlopidine, clopidogrel, dipyridamol, Ibuprofen en heparine.



Recept voor Maitrank/Meidrank gevonden!:

1 liter Moezelwijn, 10 koffielepels rietsuiker, 1 glas cognac of rum, 1
scheut curaçao, 15 jonge loten lievevrouwebedstro (liefst geoogst voor de bloei en
enkele uren gekoeld in kelder).
Snij een sinaasappel in stukken of schijven en 1 koffielepel van de witte
binnenschil.
Alles mengen en 24 u laten trekken. Het kruid verwijderen. Nog 1 à 2 dagen
laten staan. Zeven. Koel serveren.


Tip voor wie appelsap niet zo bijzonder lekker vindt:
Leg eens een uurtje of wat er een takje lievevrouwebedstro in, en de smaak zal je verrassen!

Image
EVA
Posts: 1086
Joined: Wed Dec 09, 2015 1:03 am
Been thanked: 1 time

Re: Eetbare wilde planten

Post by EVA »

Duizendblad
Achillea millefolium

De geslachtsnaam is afgeleid van Achilles.
Hij nam duizendblad voor zijn legers mee om krijgswonden te behandelen.

Duizendblad is zeer algemeen en komt op bijna alle grondsoorten voor.
hij bloeit van juni tot november met wit tot roze bloempjes.
De plant wordt 15–50 cm hoog en vormt ondergronds wortelstokken.

Duizendblad geeft naburige planten extra weerstand en verdiept hun geur en smaak.
Door het kruid toe te voegen aan compost wordt de vertering versneld.
Duizendblad werd vroeger, voordat de werking van hop ontdekt werd, gebruikt bij de bierbereiding.
Het kruid kan ook als verfstof gebruikt worden en geeft dan gele en mosgroene tinten.

De plant was in de zeventiende eeuw een populaire groente.
De heel jonge bladeren (pluk ze vóór de bloei) kunnen als spinazie worden bereid of in soep gedaan.
Oudere bladeren kunnen beter eerst geblancheerd worden en smaken dan prima in een groenteschotel.
Het blad is enigszins bitter, zoetig met een peper-achtige smaak.
De geur is heel bijzonder, lekker kruidig.
Een beetje fijngesneden jonge blaadjes zijn smakelijk in kwark, dipsauzen, salades en zachte kaasdips. .
Etherische olie van het duizendblad wordt gebruikt als smaakstof in vermout en sommige kruidenbitters.


Duizendblad bevat:
Etherische olie (hoofdbestanddeel chamazuleen), flavonen (waaronder apigenine), looistoffen en alkaloïden.
isovaleriaanzuur, salicylzuur, asparagine, sterolen, bitterstoffen (betonicine of achilleine), tanninen en coumarinen.



Medicinale werking:
Bloedstelpend, antiseptisch, adstringerend, ontstekingsremmend, zweetdrijvend,
tegen winderigheid, krampstillend en versterkend voor de bloedvaten.

Uitwendig gebruik:
bij spataders
Als zitbad bij aambeien
Als crème of spoeling bij ontstoken wonden en eczeem.
Om bij wonden bloedingen te stoppen en ter behandeling van zweertjes.

Inwendig gebruik: (als thee)
Bij griep, verkoudheid en koorts. ook geschikt voor kinderen met koorts.
Bij bijholteontstekingen, hooikoorts en stofallergie.
Bij gebrek aan eetlust en spijsverteringsklachten.
Bij aambeien in- en uitwendig.
Bij koorts om transpiratie op te wekken en de koorts te laten zakken.
Bij slechte bloedsomloop, koude voeten en spataderen.
Bij menstruatiepijnen en pijn in het bekken.

Thee: 150 ml heet water over 3 tl kruid en bloemen. 10 minuten trekken
Bad: 20 g kruid op 20 l water, 20 minuten baden.

Als er blaadjes in de neus gestopt worden en daarna met de vinger op de neus geklopt wordt veroorzaakt het een bloedneus....

Let op:
Sommige mensen krijgen huiduitslag als ze na gebruik van het kruid in de zon komen.

Image

Image

Image
EVA
Posts: 1086
Joined: Wed Dec 09, 2015 1:03 am
Been thanked: 1 time

Re: Eetbare wilde planten

Post by EVA »

Waterpeper
Persicaria hydropiper


De waterpeper is een algemeen voorkomende inheemse plant.
Hij is lid van de duizendknoopfamilie.
Hij groeit graag op vochtige stikstofrijke plaatsen zoals bij sloten, waterkanten, vijvers, moerasbossen, langs drassige bospaden,
laagten in uiterwaarden en dichtgeslempte akkers.
Dit kruid wortelt wel tot 1 meter diep.
Hij wordt 25 tot 60 cm hoog.
Van juli tot september bloeit de waterpeper met groen/wit tot roze aartjes.

Waterpeper lijkt sprekend op z'n ook eetbare familielid perzikkruid.
Soms groeien ze zelfs door elkaar.
Als de planten ouder zijn, verschijnt er op het blad van perzikkruid vaak een donkere vlek.
Het blad van waterpeper Is nét iets spitser dan perzikkruid en is glanzender.
maar vooral proeven geeft duidelijkheid. Waterpeper smaakt, zoals de naam al zegt, peperig!

De scherpsmakende blaadjes en zaad van de waterpeper zijn als pepervervanger te gebruiken.
Verse blaadjes kun je prima in een pittige salade verwerken.
Je kunt waterpeper vers ook door soepen en gehakt doen.
De zaadjes zijn ook pittig, en deze kun je verwerken tot een soort sambal.
Gebruik niet meer dan 1-2 eetlepels kruid per persoon.

De werkzame stoffen van de waterpeper zijn: vooral tanninen en wel catecholtanninen. Verder bevat het etherische olie
met terpenen en sesquiterpeenaldehyden waaronder polygodial en tadeonal. Daarnaast bevat waterpeper het keton polygonon, zuuresters,
de flavonoïden rhamnazine, rhamnazine-ester, persicarine, quercitrine, hyperine, rutine en quercetine. Voorts
zitten er alkaloïden, bitterstoffen en organische zuren in.
Tadeonal is de stof die verantwoordelijk is voor de scherpe smaak.



Geneeskracht:
Waterpeper bezit bloedstelpende en bloedvat vernauwende eigenschappen.
De bloedstelpende werkingen worden vooral toegepast bij bloedende aambeien.
Het kruid wordt dan gecombineerd met witte paardenkastanje, stekelige muizendoorn en Amerikaanse toverhazelaar.
De bloedstelpende werking wordt trouwens aangewend voor een scala aan andere aandoeningen die met bloedingen te maken hebben.
Verder is de waterpeper vochtafdrijvend, bloedzuiverend, tegen reuma, kalmerend, en bloeddrukverlagend.

Voor een goede werking moet het kruid langdurig worden ingenomen.
Gelukkig veroorzaakt de waterpeper geen bijwerkingen.



Recept: komkommersoep met waterpeper

ingrediënten:
- 1 liter groentebouillon
- 2 komkommers
- 1 eetlepel olijfolie
- 1 ui
- 2 tenen knoflook
- 150 gram Griekse yoghurt
- 1 takje munt
- 1 bosje peterselie
- 1 plantje waterpeper
- eventueel zout

Schil de komkommers en haal de zaadlijsten eruit met een lepel.
Snijd de komkommers in stukjes.
Schil de ui en snijd deze in stukjes. Schil de knoflook en pers de teentjes uit. Verhit de olijfolie in een pan.
Fruit de ui en knoflook totdat deze glazig zijn. Voeg de bouillon en de komkommer toe en laat dit geheel
5 minuten zachtjes koken.
Haal de pan van het fornuis af. Voeg de blaadjes munt toe. Hou enkele blaadjes apart voor de garnering.

Pureer de soep nu met een staafmixer.Snijd de peterselie fijn. Als de soep een beetje is afgekoeld voeg je
de Griekse yoghurt toe,eventueel wat zout en de peterselie.
Zet de soep nu minstens twee uur weg in de koelkast om verder af te koelen.

En dan is het natuurlijk heel persoonlijk hoe pittig je de soep wilt hebben. De blaadjes van de waterpeper
snijd je in heel kleine stukjes en samen met wat blaadjes munt garneer je de soep.


Image

Image

Image
EVA
Posts: 1086
Joined: Wed Dec 09, 2015 1:03 am
Been thanked: 1 time

Re: Eetbare wilde planten

Post by EVA »

Perzikkruid
Persicaria maculosa


Perzikkruid is een inheemse, algemeen voorkomende, eenjarige plant uit de duizendknoopfamilie.
Je kunt dit kruid vinden op akkers, in siertuinen en moestuinen, op braakliggende grond, bermen, waterkanten en open plekken.
Perzikkruid is de eerste plant die opkomt in een omgewoeld terrein. een echte pioniersplant dus.
De plant kan tot 1 m hoog worden.
De bladeren hebben allemaal een donkere vlek.
Het zaad van deze plant wordt door vogelhouders verzameld, er zijn veel gekweekte vogelsoorten die dit lusten.
Bij barmsijzen zou het zaad zelfs de rode kleur op borst en pet helpen behouden.

Perzikkruid wordt ook wel eens 'grutjes' genoemd .
dit komt omdat de kantige zaadjes op de zaden van boekweit lijken.
op zich niet zo vreemd want boekweit behoort tot dezelfde familie.
De zaden van perzikkruid kunnen ook als graan gegeten worden.
Zoals bij de meeste wilde planten zijn de jonge blaadjes rauw eetbaar en moet je de oudere bladeren koken als spinazie.
De bladeren kun je eten als groente in een groentemix.
Perzikkruid kan verwerkt worden als spinazie.
Ook in een groentetaart doet hij het prima.
De smaak van het blad is vrij neutraal.



Perzikkruid is geneeskrachtig ook divers inzetbaar.
Vers perzikkruid kan men gebruiken om oude wonden mee te genezen. het zorgt er namelijk voor dat de huid zich sneller herstelt.
Het kruid wordt ook gebruikt als gorgeldrank tegen kiespijn en keelontstekingen.
Verder helpt het kruid tegen nierkwalen, nierstenen, reuma, aambeien en bij bloedingen zoals bloedend tandvlees, maagzweren en maagontsteking.

perzikkruid thee:
Kook de gehele plant in water. Na een minuut of tien koken laten afkoelen.
Daarna zeven. De thee heeft dan een lichtrode kleur.
Thee van perzikkruid is niet echt bijzonder lekker.
Maar je kunt het prima mengen met munt of een beetje groene thee om het meer theesmaak te geven.

Als je ziek bent gebruik je een eetlepel pure perzikkruid thee per half uur.
met deze thee kun je ook gorgelen.



Ik heb ook nog een receptje van groentetaart met perzikkruid gevonden :D

ingrediënten:
5 handen perzikkruid
( kan ook minder en dan evt spinazie of andijvie erbij doen)
250 g magere spekblokjes, 150 g magere kwark
2 el
olijfolie, zout
200 g bloem, 1 tl cayennepeper
3 eieren, 1 dl koffieroom
1 zakje Parmezaanse kaas

Laat de groenten
eerst even slinken in water. Goed uitlaten lekken.
Bak het spek uit. Roer in een kom de kwark met olie en zout.
Doe er 150 g bloem door. Kneed tot een bal. Bestuif een aanrecht met bloem en rol de bal uit.
Bekleed hiermee een taartvorm. Bestrooi de bodem met wat bloem.
Verwarm de oven voor op 225 graden.
Breek boven een kom de eieren.
Los kloppen met zout en cayennepeper, koffieroom en de Parmezaanse kaas.
Verdeel de groente en spek over het deeg
en schenk het eimengsel hierover. In het midden van de oven 45 min gaarbakken.


Image

Image

Image
EVA
Posts: 1086
Joined: Wed Dec 09, 2015 1:03 am
Been thanked: 1 time

Re: Eetbare wilde planten

Post by EVA »

witte krodde--Boerenkers.
Thlaspi arvense

Witte krodde is een eenjarige inheemse plant.
Hij komt voor in het rivierengebied, Zeeland, Zuid-en Noord-Holland en het noorden van Friesland en Groningen.
Elders is het plantje al vrij zeldzaam en ook hier zie ik hem niet vaak meer.
Ze wordt 15 tot 50 cm hoog en bloeit in mei en juni.
De witte bloemen groeien in een tros aan de top van de stengel.
Witte krodde groeit het liefst op open, vochtige, voedselrijke, bij voorkeur omgewerkte grond.
Je kunt hem dus vinden op akkers, braakliggende terreinen, in bermen en plantsoenen.

Je kunt de witte krodde verwarren met herderstasje.
Witte krodde heeft ronde zaadjes met een kleine inkeping.
Herderstasje heeft hartvormige zaadjes.
als je een blaadje van de witte krodde kneust ruikt hij licht naar knoflook.
Op zich geeft een verwarring niet, ze zijn beide eetbaar.

Witte krodde heeft pittige eetbare blaadjes en bloemetjes maar hij smaakt wat bitter.
Om de bitterheid te verwijderen kun je het kruid kort koken.
Jonge blaadjes die voor de bloei geplukt worden smaken een stuk minder bitter.
De blaadjes ruiken volgens de meesten naar ui of knoflook. Ze smaken een beetje naar mosterd, waar ze ook familie van zijn.
Je kunt de blaadjes en zaadjes goed door een soep of salade doen.
Verder kun je wat fijngehakte blaadjes over een gebakken uitsmijter sprenkelen.
Uit de scherp naar knoflook smakende oliehoudende zaden kan een spijsolie en een soort mosterd worden bereid.
Je kunt de zaadjes ook nog gebruiken als kiemgroente.
In Duitsland wordt in plaats van tuinkers, de witte krodde in kruidenboter gedaan.

Eet het kruid niet vaker dan een keer in de week.
Te veel witte krodde gebruiken kan leiden tot afname in witte bloedcellen, misselijkheid en duizeligheid.



Witte krodde bevat: fytonutriënten.
Deze bijzondere geneesplant heeft een enorm proteïnegehalte.
Het is een uitstekende vegetarische bron van proteïnen. In honderd gram van deze plant
zit maar liefst 54.2 gram proteïnen. Dat maakt dit plantje tot een uitmuntende vleesvervanger.

Verder bevat het de mineralen calcium, fosfor, ijzer, magnesium, natrium, kalium en zink.
Het plantje beschikt over de vitaminen A, B2, B6 en C.
Het typisch gevormde zaadje bevat fytoalexinen in de vorm van wasalexine A en arvelexine welke prima antioxidanten zijn.
Ook zitten er de mosterdglycosiden sinigrine en glucocaparine in.




Geneeskracht:
bloed reinigend, vochtafdrijvend, verkoelend of koortswerend, ontstekingsremmend, slijmoplossend en leverbeschermend.

Witte krodde wordt ingezet tegen reumatische aandoeningen zoals artrose en artritis.
ontstoken longen, darminfectie, blindedarmontsteking, vaginale ontstekingen, uitblijvende menstruatie, blinde- en dikkedarmontsteking.

Witte krodde heeft een bacterie bestrijdende werking.
Hij wordt in de fyto geneeskunde ingezet tegen bijvoorbeeld staphylococcus en streptococcus.
Als je in de vrije natuur een bloedende wond hebt opgelopen kun je deze daarom uitstekend afdekken met bladeren van de witte krodde.

Image

Image

Image

Image
EVA
Posts: 1086
Joined: Wed Dec 09, 2015 1:03 am
Been thanked: 1 time

Re: Eetbare wilde planten

Post by EVA »

Citroengele honingklaver--akkerhoningklaver
Melilotus officinalis

Deze plant komt oorspronkelijk uit Zuid-Europa, maar is al heel lang inheems in Nederland en België.
Je kunt hem overal vinden op omgewerkte grond, ruigten, afgravingen, puin, kapvlakten, industrieterreinen, haventerreinen, langs spoorwegen, bermen, dijken en braakliggende grond. hij groeit graag op een wat stenige grond.
Dit tweejarige kruid kan flink hoog worden, wel tot 2 meter.
Hij bloeit in Juli, augustus, september en oktober.
De citroengele bloemetjes staan in langwerpige trosjes en ruiken zoet en enigszins naar hooi.
In de 18de eeuw werd de honingklaver op grote schaal als veevoer gebruikt.
Het kruid smaakt enigszins bitter en werd daarom altijd in mixen aan vee gegeven.

Het is een vlinderbloemige en is dus in staat stikstof uit de lucht te binden en op te slaan in de wortels.
Door zijn flinke beworteling maakt hij de aarde grondig los.
Dus erg geschikt voor op een moestuin als groenbemester.

Het jonge blad van de honingklaver is eetbaar en kan prima door de sla.
Jonge bladeren kunnen net zo worden bereid als groente.
Bloemen en peultjes zijn ook eetbaar.De smaak is erg aromatisch.
Ook de wortel is eetbaar
De jonge scheuten kun je als asperges eten.
Ook de bloemetjes van honingklaver kunnen prima door de sla en je kunt er ook een thee maken.
Het kruid wordt gedroogd gebruikt bij kaasmaken; zo ontstaat groene kaas.

Ctroenbele honongklaver bevat: coumarinen, waaronder: melilotoside, melilotol, melilotine, benzopyrone, o-coumaarzuur, coumarinezuur en hydrocoumarine.
flavonoïden: oligosacchariden van kaemferol en quercetine di-C-arabinosyl-apigenol.
Daarnaast bevat deze plant sapanosiden, melilotzuur, hars, vitamine C en etherische oliën op basis van coumarinen.




Honingklaver heft krampen op, werkt rustgevend, kalmerend en pijnstillend, is vochtafdrijvend en slaapverwekkend.

Honingklaverthee werd vroeger gedronken tegen verkoudheid.
Deze thee werd ook gebruikt om van maag en darmkrampen af te komen.

Het kruid wordt inwendig ingezet tegen bloedende acuut pijnlijke aambeien, oedemen, maag-darmkrampen, pijnlijke spijsvertering,
flatulentie, prikkelbare darm syndroom, slapeloosheid, zenuwachtigheid, spanningshoofdpijn en zenuwpijn.

Uitwendig wordt het kruid gebruikt bij oogaandoeningen, tintelingen, gevoelsstoornissen, zweren,
steenpuisten, wondroos, reumatische gewrichten, kneuzingen, verzwikkingen, spataders,
pijnlijke vermoeide benen en rusteloze benen, jeuk, nachtelijke kuit krampen, aambeien, blauwe plekken,
dunne huid met slecht genezende wonden en vrieswonden.


Image

Image

Image
EVA
Posts: 1086
Joined: Wed Dec 09, 2015 1:03 am
Been thanked: 1 time

Re: Eetbare wilde planten

Post by EVA »

gewone berenklauw
Heracleum sphondylium

De gewone berenklauw is een schermbloemige.
in de groep van schermbloemige zitten nogal wat giftige soorten.
de gewone berenklauw lijkt ook nog eens sprekend op de reuze berenklauw (ook wel siberische berenklauw genoemd)
als je kennis van zaken hebt kun je de berenklauw eten maar ik raad niemand aan om deze plant zomaar te proberen.
kijk maar eens op onderstaande link hoe moeilijk het kan zijn voor een leek om schermbloemigen uit elkaar te houden
http://www.wildebloemen.info/pages%20sl ... emigen.php
en dit zijn er maar een paar!
toch vind ik hem hier in het lijstje van eetbare wilde planten thuishoren....

De gewone berenklauw is een algemeen voorkomende inheemse plant.
Hij komt vooral voor op stikstofrijke, vochtige grond.
Hij voelt zich prettig in de volle zon of in halfschaduw.
Je kunt hem vinden op grasland, in bossen, bij sloten en rivieren en in onkruidvegetaties.
De gewone berenklauw wordt 90 tot 150 cm.
de bloei is in juni, juli, augustus en september.
Hij bloeit met grote witte bloeischermen.
Dit kruid heeft een lange penwortel en wortelt tot meer dan 1 meter diep.
De borstelig behaarde stengels zijn hol, kantig, gegroefd, 0,5-2 cm dik en niet rood gevlekt (zoals de stengel van reuzenberenklauw).
opvallend is dat de buitenste bloemblaadjes groter zijn dan de binnenste.
Spinnen en andere insecten gebruiken de holle stengels die in de winter blijven staan als overwinteringsplaats.

Net als de reuzen berenklauw kan het sap van gewone berenklauw, weliswaar in mindere mate, irritaties,
jeuk en zelfs brandwonden op de huid veroorzaken.
De plant bevat namelijk een etherische olie met furocoumarinen, die onder invloed van zonlicht op de huid ontstekingen veroorzaakt.
Het sap uit de haartjes kan bij contact met de ogen blindheid veroorzaken.
Draag dus bij het plukken van de plant altijd handschoenen en liefst ook nog een bril!


Jonge stengels kunnen gegeten worden als je ze plukt voordat de bladeren zich ontvouwen. De plant is dan nog niet giftig.
Jonge loten kunnen gewoon zonder voorzorgsmaatregelen gegeten worden. De jonge plant heeft dan ook nog geen irriterende haartjes.
Oudere stengels kunnen geschild gegeten worden. draag bij het schillen dan wel handschoenen om huidirritatie te voorkomen.
Gebruik ze in een pastagerecht, wok schotel, ovenschotel of in de groenten quiche.
De stelen smaken naar een combinatie van zoete komkommer, kokosnoot en mandarijntjes.
In Rusland, Estland, Letland en Litouwen worden de stengels in de zon gedroogd.
Door de olie en suiker vormen zich dan zoete kristallen op de stengel. een echte lekkernij dus.

Van het blad wordt alleen de brede middelste nerf gebruikt.
De jonge nog niet ontvouwen bladknoppen schijnen ook heel smakelijk te zijn.
De grote, aromatische bloemknoppen zijn van mei tot augustus rauw te gebruiken in salades.

Ook de zaden van de gewone berenklauw zijn te gebruiken.
De smaak van de zaden is enigszins vergelijkbaar met die van kardemom: bergamot, citroen en kamfer.
Er zit wel een vliesje om het zaadje dat niet zo prettig in de mond is.
Op zich is het niet lastig om dat eraf te krijgen maar om grotere hoeveelheden te ontvliezen moet ik nog een methode bedenken.
Met de zaadjes kun je trouwens een lekkere berenklauw jenever maken:
Een handvol zaadjes en suiker naar smaak in een halfvolle fles jenever,
lekker een paar maanden laten staan, zeven en voila, je kruidenbittertje is klaar!

Zelfs de wortel van de berenklauw is (gekookt) eetbaar maar dat raad ik helemaal af!
Gebruik de wortel alleen als je 100% zeker bent dat je de juiste wortel hebt.

De eerste blaadjes van de gewone berenklauw kunnen al in maart worden gevonden.
In dit stadium hoef je niet bang te zijn de verkeerde berenklauw te oogsten want giftig zijn ze dan nog geen van beiden.


Natuurlijk heb ik weer een leuk receptje gevonden!
Berenklauw met parmaham

In dit recept is uitgegaan van de combinatie brandnetel en berenklauw.
Met alleen berenklauw is onderstaand recept net zo lekker.

Jonge berenklauw blaadjes (ongeveer een vergiet vol)
Brandnetelpunten (ongeveer een vergiet vol)
1 teentje knoflook
kokosolie om mee te bakken
1 rode peper
4 plakjes parmaham
peper en zout

Kook de berenklauw en de brandnetel ongeveer vijf minuten in ruim water.
Laat het groentemengsel uitlekken in een vergiet. Verhit de kokosolie in
een pan en fruit de knoflook en het pepertje. Voeg je groentemengsel toe en
laat het geheel pruttelen tot de steeltjes gaar zijn. Snij de parmaham
in reepjes en meng het door je mengsel.
Serveer met brood als voedzame lunch of gebruik het als bijgerecht.



Geneeskrachtige werkingen:
Deze plant wordt ingezet bij hoge bloeddruk.
Een Frans onderzoek uit 2013 onderzocht de bloeddrukverlagende werking.
Het blijkt dat stoffen in gewone berenklauw de spieren rond de aders doen ontspannen.
Hierdoor kan het bloed meer vrijelijk stromen en is de bloeddruk lager.

In de volksgeneeskunde wordt de wortel en het blad ingezet als een afrodisiacum, spijsvertering bevorderaar, slijm oplosser, en als kalmerend middel. Soms wordt het nog voorgeschreven bij bronchitis en keelontsteking.

De berenklauw schijnt een van de beste vruchtbaarheid kruiden te zijn.
vooral voor vrouwen maar ook voor mannen.
Bij vrouwen stimuleert het de eierstokken en reguleert het de menstruatiecyclus.
Bij mannen verbetert het de spermakwaliteit.
Ook versterkt dit kruid de toevoer van bloed naar de genitaliën.



Image

Image

Image

Image

Image

Image
Post Reply