Hoofdstuk 26 - Psychische aandoeningen
DMSO wordt al meer dan 40 jaar gebruikt om patiënten met ernstige psychiatrische problemen te behandelen, waaronder schizofrenie, alcoholische psychoses, obsessief-compulsieve neurose, ernstige angst en andere psychische problemen.
Een groot DMSO-onderzoek met 42 patiënten uitgevoerd in Peru werd gepubliceerd in de Annals of the New York Academy of Sciences.
Dit onderzoek omvatte 25 schizofrene patiënten, 4 manisch-depressieve psychotici, 4 alcoholische psychotici, 4 compulsief-obsessieve neurotici en 5 patiënten met ernstige angsttoestanden.
Er werd een controlegroep samengesteld bestaande uit 16 patiënten met vergelijkbare problemen.
De patiënten in de controlegroep ontvingen de normale psychiatrische behandeling voor hun aandoeningen.
Voordat de DMSO-behandeling begon, werden de patiënten ten minste één week van alle eerdere medicijnen afgehaald.
Ze kregen DMSO in 5 ml intramusculaire injecties in concentraties van 50% of 80%.
De meeste patiënten begonnen met een injectie van 80 % twee of drie keer per dag, terwijl de meest gestoorde patiënten tot vijf injecties per dag kregen.
Patiënten met milde symptomen begonnen met één of twee injectieflacons van 50 % DMSO.
Naarmate hun symptomen verbeterden, kregen alle patiënten een 50 % DMSO-oplossing.
De resultaten van deze studie toonden aan dat DMSO effectief is bij de behandeling van psychische aandoeningen, en ook dat acute patiënten veel beter reageerden dan chronische patiënten.
Van de 25 schizofrene patiënten waren er 14 acuut en 11 werden als chronisch beschouwd.
Er was een snelle en dramatische verbetering in de 14 acute gevallen, en het meest opvallende effect was de vermindering van de agitatietoestand.
Deze verbetering begon met de eerste paar doses en was met name het geval bij de zes katatoon-paranoïde patiënten die het ziekenhuis binnenkwamen in een zeer geagiteerde toestand.
De 14 acute gevallen werden allemaal binnen 45 dagen of minder uit het ziekenhuis ontslagen.
Drie van deze patiënten herstelden volledig 15 dagen na opname in het ziekenhuis.
Een van de patiënten zei: " Ik ben gek geworden. Ik weet niet wat er met me is gebeurd. Ik vraag me af wat mijn kinderen zullen zeggen ? "
De groep van 11 chronische patiënten bestond uit 4 patiënten die onder dezelfde conventionele behandeling stonden als poliklinische patiënten, maar die indien nodig in het ziekenhuis werden opgenomen.
De andere 7 chronische patiënten waren in een zeer slechte mentale toestand, ze waren al meer dan zes jaar permanent opgenomen en ze waren allemaal tevergeefs behandeld met elektroshocks, insuline en fenothiazine-medicijnen gedurende meer dan vier jaar.
De 4 langdurig schizofrenen die herhaaldelijk in het ziekenhuis waren opgenomen, hadden volledige remissies en werden uit het ziekenhuis ontslagen.
Hun reactie op DMSO-behandeling was sneller dan bij conventionele behandeling en hun ziekenhuisopnametijd was korter dan bij eerdere ziekenhuisopnames van deze patiënten of bij vergelijkbare chronische schizofrenen die met conventionele therapie werden behandeld.
De overige 7 chronische schizofrenen vertoonden verbetering met de DMSO-behandeling, maar konden het ziekenhuis nog steeds niet verlaten.
De 4 patiënten met manisch-depressieve psychoses bevonden zich in de manische fase toen de behandeling werd gestart.
Ze bevonden zich gemiddeld 15 dagen in een staat van psychomotorische agitatie met megalomane ideeën, spraakzaamheid, vechten en andere problemen.
Deze 4 patiënten vertoonden allemaal een grote verbetering in hun geagiteerde toestand: ze werden kalmer en verminderden hun spraakzaamheid en megalomane ideeën aanzienlijk.
De manische fase was korter en minder intens dan bij de eerdere episodes die met conventionele therapie werden behandeld.
2 van de patiënten die leden aan alcoholische psychoses hadden alcoholische hallucinaties en de andere twee bevonden zich in een delirium tremens-toestand.
Alle vier waren eerder opgenomen geweest voor dezelfde aandoening en ze vertoonden allemaal verbetering vanaf het begin van de behandeling.
Rusteloosheid nam af na de eerste paar dagen, hoewel hallucinaties langer bleven.
Later namen deze symptomen af in frequentie en intensiteit totdat ze stopten.
De patiënten met obsessief-compulsieve neurose en ernstige angst reageerden positief op de DMSO-behandeling.
De patiënten waren kalmer, ideeën maakten hen niet meer van streek zoals voorheen, ze konden op een spontanere manier handelen en ze konden hun obsessieve dwangmatigheden overwinnen.
Deze studie toonde volledige en blijvende remissie aan van acute patiënten met verschillende psychische problemen en chronische schizofrenen met acute episodes.
Verbeteringen bij de 7 chronische schizofrenen die allemaal meer dan zes jaar in het ziekenhuis waren opgenomen, duurden 1 tot 4 weken na voltooiing van de behandeling.
Toen behandeling met DMSO opnieuw werd gegeven aan teruggevallen patiënten, reageerden ze met dezelfde gunstige resultaten als in de oorspronkelijke studie.
Een recentere zaak in de Verenigde Staten betrof Aaron Petras uit Santa Rosa, Californië, een patiënt met een ernstig psychisch probleem dat werd behandeld met DMSO.
Hij was gediagnosticeerd als paranoïde schizofreen met ernstige waanideeën, en zijn grootste probleem was het idee dat zijn voet zoemde en dat dit geluid andere mensen en zelfs honden en katten in de buurt stoorde.
Hij was een volwassene die door zijn moeder werd verzorgd en alleen in het ziekenhuis werd opgenomen als hij ernstige episodes had.
Een keer toen ik meneer Petras in zijn huis bezocht, begon een hond aan de overkant van de straat te blaffen.
Meneer Petras zei meteen : " Mijn voet zoemt, en daarom blaft de hond. Ik stoor hem.”
Ik liet hem toen zijn schoen en sok uittrekken en controleerde zijn voet met een stethoscoop.
Ik kon een luide hartslag horen.
Toen liet ik hem met de stethoscoop naar zijn voet luisteren en vroeg hem of dit het geluid was dat hij uit zijn voet hoorde. Hij zei dat dat het geluid was en dat het de hond van streek maakte.
Ik legde hem uit dat het geblaf van de hond het luide geklop veroorzaakte en dat de hond of iemand anders zijn voet niet kon horen zonder een stethoscoop.
Er werd besloten om een combinatie van DMSO-, GH3- en vitamine B-12-injecties te gebruiken bij meneer Petras.
Voordat de injecties begonnen, haalde de psychiater van meneer Petras hem twee weken van alle psychotrope medicijnen af.
Ze zei dat ze hem toch niet echt veel goeds deden, omdat zijn toestand de afgelopen 10 jaar was verslechterd.
De injecties werden drie keer per week gegeven en er was onmiddellijk verbetering: meneer Petras werd kalmer en minder angstig.
Hij werd ook alerter en helderder in zijn denken en kon beter met de realiteit omgaan.
Toen de behandeling werd stopgezet, ging zijn toestand geleidelijk terug naar een meer actieve chronische paranoïde schizofrene toestand.
Latere injecties gaven positieve resultaten die vergelijkbaar waren met de oorspronkelijke behandeling.
Er was één belangrijke les te leren uit deze zaak.
Toen meneer Patras voor het eerst werd gediagnosticeerd, luisterde niemand naar zijn voet met een stethoscoop, dus er werd geen geluid uit zijn voet gehoord.
Vaak is er enige basis in wat een psychiatrische patiënt zegt.
De arts moet altijd luisteren naar wat de patiënt zegt en proberen de basis voor de overtuiging van de patiënt te bepalen.
Zelfs als de patiënt psychisch ziek is, kan het gunstig zijn voor het herstel van de patiënt als hij zich realiseert dat er
enige basis is voor wat hij voelt of hoort.
Aanbevelingen voor toekomstige studies
DMSO is bewezen om de symptomen van psychiatrische patiënten met een breed scala aan problemen veilig te verminderen.
Het is een product dat in alle psychiatrische ziekenhuizen zou moeten worden gebruikt.
Te veel patiënten worden opgenomen in psychiatrische ziekenhuizen zonder hoop op echte verbetering.
Veel van deze patiënten zouden geholpen kunnen worden om te genieten van een productief leven buiten de psychiatrische instelling met het juiste gebruik van DMSO.
Er is geen reden om DMSO niet in alle staatsziekenhuizen te gebruiken, aangezien er geen dodelijke of schadelijke bijwerkingen zijn, is er geen risico.
Verschillende doseringen kunnen worden geprobeerd, samen met combinaties met verschillende medicijnen en vitamines, om erachter te komen wat het beste werkt.
Er is geen reden voor uitgebreide studies.
Deze kunnen heel eenvoudig zijn met de methoden en procedures, evenals de gepubliceerde resultaten, zodat anderen van het onderzoek kunnen profiteren.
Veel staten en andere overheidsinstanties hebben weinig geld en kampen met een groot cashflowprobleem.
Het huisvesten van psychiatrische patiënten in instellingen kost veel geld dat voor andere doeleinden gebruikt zou kunnen worden of teruggegeven zou kunnen worden aan de belastingbetalers.
Het juiste gebruik van DMSO zou ongetwijfeld de populatie van psychiatrische ziekenhuizen met meer dan 50% kunnen verminderen, waardoor de kosten zouden dalen.
Nog belangrijker is dat veel van degenen die nu in instellingen zitten, gelukkige, vrije, productieve mensen zouden kunnen worden.