Prepper Forum voor Vlaanderen en Nederland

Beste forumvrienden,

Sommige onder jullie hebben op de chat al wat kunnen lezen over een belangrijke stap in mij leven die ik nu heb genomen.
Ik weet niet of dit hier de passende plaats is om mijn verhaal te brengen. Indien niet, verplaatsen mag naar de juiste sectie.
De bedoeling is om hier neer te pennen wat er de laatste dagen is gebeurd, niet enkel voor jullie, maar ook voor mezelf. Zo kan ik later nog eens nalezen in welke "storm" ik zat.
Zowel mentaal als praktisch is het namelijk een serieuze aanpassing.

De situatie:
8 jaar verantwoordelijke van een winkel begint z'n tol te eisen:

- Slapeloze nachten;
- Lichamelijke (psychosomatische) klachten;
- Slecht gevoel;
- Angst- en aanvallen van boosheid;
- Niet meer kunnen genieten van leuke dingen.

Meer en meer zag ik rondom mij dat mensen signalen gaven dat ik niet goed bezig was. De laatste maanden opmerkingen in het genre van: "Ben je ziek? je bent zoveel vermagerd" of "scheelt er iets, want je zegt niet veel".
Ook mijn eigen brein begon aan te geven dat er iets serieus scheef zat.
Van alles heb ik geprobeerd om het nog een kans te geven: veranderen, niet veranderen, praten, overleggen, roepen, laten begaan, maar niets die ook maar enig effect had. 3 jaar aan een stuk de moeite gedaan om het te proberen/veranderen.
Wat was er zoal een probleem:

- Niet kunnen loslaten van klantproblemen;
- dag en nacht paraat moeten staan om naar persoonlijke problemen van personeel te luisteren, raad te geven of te helpen;
- Een -naar mijn idee- ondermaatse verloning voor een werkweek van minimum 50uur
- Uitgescholden worden voor het vuil van de straat door klanten;
- Nachtelijke oproepen bij alarmen
- ...

11 oktober is het zover. De baas komt binnen en ik spreek hem onmiddellijk aan dat er een probleem is. Na wat uitleg krijg ik de reactie: "Ik verwonder mij niet, ik kon het blijven tegenhouden". De kop is er af. Ik heb hem officieel laten weten dat ik mijn functie van verantwoordelijke niet meer wil/kan uitvoeren.
Wonder boven wonder krijg ik een nogal gelaten reactie dat alles geregeld kan worden. Hij verlaat na enige tijd de winkel en alles gaat gewoon door. Collega's hebben natuurlijk wel door dat er iets gaande is en beginnen vragen te stellen. Ik hou de boot af.

Ik krijg enkele uren later telefoon van een poeslieve baas die me laat weten dat de directie akkoord is met mijn vraag en dat de salesmanager op zaterdag een onderhoud met me wil. (Wil hij me ontslaan, uitbrander geven, bedanken, ompraten, ... ?)
De vraag om mijn rechtstreekse collega's niet in te lichten leg ik naast me neer en ik laat toch gedurende de dagen doorsijpelen dat er een verandering op komst is voor hen.

Het meest verwonderlijke was de reactie van de persoon die zich mijn assistent laat noemen. Daar kreeg ik ipv de vraag wat er aan de hand is, de reactie: "Als ik je niet mag opvolgen saboteer ik gans de boel". Ik sta aan de grond genageld door zijn reactie. Egoïsme ten top vind ik.
Ik merk wel dat de meeste collega's reageren uit egoïsme en niet uit begrip. Ze hebben schrik voor de verandering (gaan ze hun luxeleven verliezen?).

Het bezoek van de salesmanager is vlot verlopen. Hij heeft me bedankt voor bewezen diensten als verantwoordelijke, dat de deur blijft openstaan ( ), en wenst me succes als verkoper.

Wat zal er nu praktisch nog veranderen?
- Nieuwe wagen kopen, want bedrijfswagen moet ik natuurlijk afgeven (check!)
- Alles proper en net achterlaten op het werk voor de opvolger (check!)
- opnieuw toestemming moeten vragen voor bepaalde dingen, ik zal tenslotte het laatste woord niet meer hebben
- Loon naar werk + overuren
- Rust, rust en nog eens rust als ik thuis ben (mentaal dan)
- Mijn vrije tijd opnieuw leren invullen. Want piekeren, wakker liggen, bemiddelen, rondbellen voor het werk zal niet meer nodig zijn!
- Een fles bubbels open trekken als ik mijn sleutels afgeef en de deur achter me toe trek!

Ben ik nu een loser?, want tenslotte geef ik ergens toe dat ik het niet meer aankon --> So be it! Le nouveau Dontor est arrivé!

Je wordt stilaan een grote jongen en beseft dat er meer in het leven is dan prestige. Minder verdienen ? Dat los je op door slimmer uit te geven. Een auto kopen ? Dan koop je toch iets waar je jaren mee verder kan ? Minder stress ? Wie heeft daar nu last van ? Je kinderen zullen je dankbaar zijn. Zelf zette ik de stap op 37-jarige leeftijd, nadat ik hartritmestoornissen kreeg en heel wat lichamelijke klachten. Uiteindelijk zal je een zinvoller leven leiden. Succes.

PS. Om een feestje te vieren, bezorg ik je een nieuwe fles home-made-wine. Niet alcohol, maar vriendschap is het belangrijkste bestanddeel ervan.

Schol.

Je bent zeker geen loser.
Ongeacht de dieper liggende oorzaak heb je naar je lijf geluisterd, en je hebt een aanpassing in je werk gerealiseerd om het probleem op te lossen.
E.e.a. lijkt succesvol te gaan zijn dus ik zie geen verkeerde dingen.
Hopelijk blijkt je nieuwe werk inderdaad beter te zijn voor je!

Lewieke wrote:Je wordt stilaan een grote jongen en beseft dat er meer in het leven is dan prestige. Minder verdienen ? Dat los je op door slimmer uit te geven. Een auto kopen ? Dan koop je toch iets waar je jaren mee verder kan ? Minder stress ? Wie heeft daar nu last van ? Je kinderen zullen je dankbaar zijn. Zelf zette ik de stap op 37-jarige leeftijd, nadat ik hartritmestoornissen kreeg en heel wat lichamelijke klachten. Uiteindelijk zal je een zinvoller leven leiden. Succes.

PS. Om een feestje te vieren, bezorg ik je een nieuwe fles home-made-wine. Niet alcohol, maar vriendschap is het belangrijkste bestanddeel ervan.

Schol.

We drinken hem samen leeg, ik breng de sigaren mee

Ten eerste goed dat je het verhaal van je af hebt geschreven en de problemen hebt erkend. Ten tweede je bent niet de enige, ook niet op het forum die het "rustiger aan" is gaan doen.

Misschien minder geld maar meer geluk. Minder stress en meer vrije tijd om je leven weer op te pakken.

Ik ga je oprecht feliciteren. Je bent geen loser maar je hebt het licht gezien.

Ik zag het toen een collega met vervroegd pensioen mocht gaan. We hadden een borrel en gaven hem wat presentjes. 100 meter nadat hij de poort uitfietste viel hij dood neer.

Ik werkte nog een paar jaren hard door, ten koste van mijn jonge gezin en mezelf. Maar ik wilde als zelfstandige een jaar vrijaf kunnen nemen om na te denken wat ik verder met mijn leven wilde. Dat jaar werden er een paar meer, al werkte ik zo nu en dan aan wat projecten die ik leuk vond.

We hadden minder te besteden en we moesten snijden in onze levenswijze (zie Lewiekes posts werken aan.....) maar we waren en zijn veel gelukkiger.

Ik ben in de gelukkige situatie dat ik kan werken wanneer ik wil en hoeveel ik wil. Zodat ik ook onze dromen kan waarmaken.

Op termijn ga ik zelfs weer part time werken voor een baas, masr niet meer in NL.

Doe het vooral rustig aan en maak geen gekke beslissingen. Je gaat vanzelf je draai weer vinden al duurt dat even.

Verstuurd vanaf mijn GT-I9505 met Tapatalk

FincaInSpanje wrote:Je gaat vanzelf je draai weer vinden al duurt dat even.

Een maat van me, die een soortgelijke beslissing nam, zei me gisteren dat het bij hem 2 jaar duurde alvorens de rust volledig was teruggekeerd in z'n lijf.

Het scheelt per persoon. Ik denk bij mij destijds 2-3 maanden.

Verstuurd vanaf mijn GT-I9505 met Tapatalk

Zoals al op de chat gezegd, heel goed van je @DonTor! Je werkt om te leven, niet andersom

Je moet in iedergeval haar op jou tanden hebben om in het zelfde bedrijf verder te kunnen werken. Ik zou het niet kunnen.
En het afkicken zal ook wat tijd nemen . Ik hoop voor jou dat je de beste beslissing hebt genomen.
Ik wens jou veel succes met het nemen van een stap terug. En ik duim voor jou.

Flos wrote:Je moet in iedergeval haar op jou tanden hebben om in het zelfde bedrijf verder te kunnen werken. Ik zou het niet kunnen.

Ik zie het momenteel een beetje als: "nu is't mijne toer" ...

DonTor wrote:Ik zie het momenteel een beetje als: "nu is't mijne toer" ...

Waarom zou je jezelf een loser moeten vinden ?

Je hebt alleen maar gewonnen...

Als je op deze toer verder was gegaan, had je het afgelegd. Burn out, of erger.


Wie zijn zwakte erkent, is een sterk mens.

Peerke wrote:Waarom zou je jezelf een loser moeten vinden ? Je hebt alleen maar gewonnen....

Daar sluit ik mij geheel bij aan ..... is een hele goede keuze geweest als ik het zo lees.

bedankt voor jullie talrijke positieve reactie's.
Deze week zal nog een lastige week worden. Eindafsluiting en ondertussen mag ik van de baas mijn collega's nog niet inlichten.

Blijkbaar wil hij zelf het nieuws melden aan hen. Ik vermoed dat hij een rookgordijn gaat optrekken om de kalmte te bewaren ...
Ergens vind ik dat wel lastig, want ik had "mijn mensen" graag zelf ingelicht. Nu moet ik daar rondlopen, wetende dat het mijn zaken niet meer zijn vanaf volgende week en die gasten weten van niets ...

Misschien kun je een paar absolute vertrouwelingen onder embargo inlichten?

Ik heb grote bewondering voor je @DonTor !!
gelukkig en tevreden zijn is zoveel belangrijker dan prestige en geld.
had mijn man dat destijds maar gedaan...dat had ons jaren ellende gescheeld.
goed gedaan man!

Jobs wrote:absolute vertrouwelingen

Ze gaan er bovenop springen als ze het horen. Ik vermoed dat de baas het lang zo lang mogelijk wil stil houden.
Bij manier van spreken: De vrijdagavond zeggen dat ik de maandag niet meer terug kom.

EVA wrote:Ik heb grote bewondering voor je @DonTor !!
gelukkig en tevreden zijn is zoveel belangrijker dan prestige en geld.
had mijn man dat destijds maar gedaan...dat had ons jaren ellende gescheeld.
goed gedaan man!

Ah EVA,

Het heeft zeer veel, zo niet, alles te maken met de mentaliteit van de mensen.
Ik heb zeer veel moeite gekregen met het egoïsme van de mensen. Problemen en afdreigingen van klanten kon ik nog ergens wel een plaats geven. Het egoïsme daarentegen van personeel/collega's loopt de spuigaten uit.
Je 's nachts uit je bed bellen omdat ze op hun bek geslagen zijn en morgen niet komen werken bijvoorbeeld.

De baas zei ze me zaterdag nog dat ze soms de menselijkheid in het verhaal uit het oog verliezen. Ik vrees dat het slechts bij woorden zal blijven voor zij die achterkomen.

Het leuke is, straks allemaal niet meer jouw probleem.

Beste vriend.

Ik stond ongeveer in dezelfde schoenen met de o zo zware gevolgen . Toegeven , nooit maar op een dag was daar dat ambetanterikske met zijn hamerke.
De klop die ik kreeg was niet te overzien en had ik niet ( willen ) zien aankomen. Velen hier op het forum ( ook nog op DAF) hadden mij gewaarschuwd.
Kwam daar dan nog onverwachte voor mij althans zware operatie op de koop toe bij en het was compleet.

En dan stond daar de vacature van mekanieker bij de gemeente.
Veel verlof , leuke job , zeer goede uren en dat is het. VEEEEEEEL minder loon , geen verantwoordelijke meer spelen ( hoewel ik nu ook bijna volledig autonoom mag werken) , ik dacht totaal geen ''prestige'' niet meer want je bent geen ''baas '' meer. Awel FUCK IT HARD !!!!! Ik heb me nog nooit zo goed gevoeld door deze stap te zetten.

Het is echt waar niet , nooit , JAMAIS!!!!!!!! de titel die je hebt dat je maakt wie je bent. Neen de man die je bent buiten uw job , de mensen met wie je omgaat , vrouw , kinderen ev enz...hoe je jouw verantwoordelijkheid neemt tov de mensen die dicht bij jou staan . De liefde die je geeft , de zaken waar e mee bezig bent buiten de verplichte uurtjes DIE ZIJN BELANGRIJK want morgen gooien ze jou buiten en staat een andere aasgier op die plaats te wachten. Dont Give a Fuck!!!! we kakken allemaal bruin ( tenzij je iets kleurig hebt gegeten ) en als ge op uw smoel krijgt en ge bloed is het ook rood just gelijk een ander en in het slechtste geval als onze tijd daar is gaan we allemaal dood . Dus maw NEEN JE BENT TOTAAL GEEN LOSER en als er ene het tegengestelde beweerd geef hem ne mot op zn smoel want die kent er niks van . Leef uw leven man want je hebt er maar 1 !!!!!!!

Beste DonTon,

Proficiat met jouw moedige keuze om vanaf nu te gaan leven ipv geleefd te worden.
Het is prachtig dat je naar jouw lichaam geluisterd hebt, en dat je op tijd beseft hebt dat je dat moest doen. Het kan vanaf nu alleen maar beter gaan.

Zoals blijkbaar meerderen hier heb ik ook in een situatie gezeten waarin ik de knoop moest doorhakken.
Ik ben nu sinds 4 jaar thuisblijfmama/huisvrouw. De stress van het presteren op het werk, de stress van pesterijen door collega's, de stress van elke dag mezelf weer af te vragen hoe i de dag zal doorkomen... allemaal weg. Ik heb te lang gewacht, en ben eerst door een zware depressie moeten gaan. Mede omdat mijn partner het moeilijk kon aanvaarden, en alleen maar aan prestige en inkomen dacht.

Intussen zijn we vier jaar later, en voelen we ons als gezin veel beter. Er is weer tijd voor samenzijn, voor quality-time, voor gewone dingen zoals zelf een taart bakken, een kippenhok in elkaar timmeren, bloemetjes planten, verhalen lezen en voorlezen, op bezoek gaan bij de ouders,... dingen die zo vanzelfsprekend zijn maar die gewoon niet meer konden door de combinatie werk en stress.

Dankzij deze beslissing Heb ik genoeg tijd gekregen om mijn zoon te leren autorijden, maar ook om vorig jaar mijn zus en haar gezin deels over te nemen terwijl zij moest vechten tegen kanker. De band die ik met mijn gezin en met de rest van de familie heb, is veel intenser geworden doordat ik weer mezelf kan zijn: een zorgende, chaotische, lachende, plannende, rustige, luisterende en helpende echtgenote/mama/zus/vriendin. Ik ben nog nooit zo rijk geweest.

UPDATE:

Vandaag is alles op z'n plooi gevallen.
Zaterdag 12 november is het zover. Na een traktaat aan m'n mensen zal ik de sleutels, kaarten, codes, e.d. van de winkel afgeven. Vanaf dan ligt alles achter de rug.
Wanneer ik precies de wagen moet afgeven moet ik nog te horen krijgen, mr dat steekt niet zo nauw, want sinds gisterenavond is de nieuwe "kleine" in ons bezit.

De afrekening is deze week al gemaakt. Ik ben dus eigenlijk nu al op m'n gemakje.
Ook mijn assistent is op de hoogte en neemt het goed op. Eergisteren belde ik met mijn opvolger voor enkele praktische zaken, het steekt haar allemaal niet zo nauw blijkbaar. Vreemd, ik had meer enthousiasme verwacht.
Ook mijn nieuwe "baas" heb ik al aan de lijn gehad. Die was super enthousiast, tevreden en wist me te zeggen dat ik zeer welkom ben

Om alles wat te "vieren" gaan we morgenavond een hapje eten met het gezin.

Nog 2 weken afzien en daarna ga je genieten van meer rust en meer vrije tijd.

Dat je misschien wat aan salaris in moet boeten, maar dat allemaal goed.

Peerke wrote:Nog 2 weken afzien en daarna ga je genieten van meer rust en meer vrije tijd.

'T goh, dat afzien is relatief hoor. Nu is het enkel nog netjes verder doen voor 2 weekjes.
Het leuke is dat het feit dat de finish in zicht is, de stress al laat afnemen.

Proficiat DonTor.

Ik heb zelf net een vergelijkbare situatie gehad, maar ik ging te lang door. Met hartritmestoornissen en een verkrampte borstkas mrt hartproblemen tot gevolg in de ambu afgevoerd. Te lang doorgegaan.

Nu ga ik als trainer en besteller in een nieuw filiaal aan het werk per 1 maart, en ik kijk er naar uit.

Ik wil zeggen: het komt goed. Je lichaam en je familie zijn belangrijker dan de baas zijn, en jij hebt op tijd aan de bel getrokken! Neem je rust, geniet van het "niet meer mijn probleem" situatie en denk lekker na over wat je wilt gaan doen.

Update:

Sinds vandaag is alles officieel!
De papieren en contracten zijn opgemaakt voor de wijziging. Alles netjes op papier.
De grap is dat we nu blijkbaar ook nog een wedstrijd gewonnen hebben. Donderdagavond mogen we naar de Night of the Proms
Volgende week mag/moet ik de auto gaan inleveren, ik kan nog 4 dagen extra doorrijden omdat het voor hen praktischer uitkomt. Uiteraard gaan de extra dagen wel verrekend worden.

Alles verloopt rustig en op het gemak. Iedereen is op de hoogte en we doen normaal verder. Nog 4 dagen!