Er heerst een nieuwe ziekte onder ons.
Niet te vinden in officiële handboeken, niet uitgesproken op persconferenties, niet benoemd in de grote journaals.
Maar iedereen kent haar symptomen: mensen die zomaar omvallen.
Gezichten in het nieuws, namen op rouwkaarten, steeds jonger, steeds onverwachter.
Een hart dat weigert.
Een bloedvat dat bezwijkt.
Een kanker die zich gedraagt als een overval in plaats van een proces.
We noemen het eufemistisch “plotseling overlijden”, soms nog “natuurlijk”, soms “onverklaard”.
Maar de Ziekte van Plots heeft een ontkenningsgraad die even hardnekkig is als haar dodelijkheid.
Sinds de coronapandemie is de oversterfte niet gestopt.
Integendeel, ze is een constante achtergrondruis geworden.
Een cijfer hier, een signaal daar.
Maar vragen ?
Die blijven uit.
Want vragen zijn gevaarlijk geworden.
Ze ruiken naar complottheorie, naar twijfel aan heilige waarheden.
Terwijl de simpele, rauwe realiteit is: gezonde, jonge mensen vallen bij bosjes om.
In sportzalen, op kantoren, in het verkeer.
Niet vanwege ouderdom, niet vanwege roekeloosheid, maar vanwege iets wat niemand lijkt te willen benoemen.
We weten dat er experimentele ‘vaccins’ (mRNA) werden uitgerold onder massale druk en zonder de gebruikelijke langetermijnstudies.
We weten dat bijwerkingen als myocarditis, pericarditis en trombose zijn erkend, maar systematisch gebagatelliseerd.
We weten dat een gigantisch wereldwijd experiment is uitgevoerd onder de vlag van solidariteit.
En we weten dat, wanneer experimenten misgaan, de eerste slachtoffers meestal niet op de voorpagina belanden maar in de marge verdwijnen.
De Ziekte van Plots is niet alleen medisch, ze is ook moreel.
Ze laat zien hoe bereid we zijn om niet te kijken, om het niet te willen weten.
Om onze cognitieve veiligheid boven de waarheid te stellen.
Want als we echt zouden erkennen hoeveel onverklaarde overlijdens er zijn, hoeveel jonge levens abrupt zijn afgebroken — dan zouden we ook moeten erkennen dat ons wereldbeeld niet bestand was tegen de werkelijkheid.
En dus zwijgen we of we lachen het weg.
“Ach ja, het gebeurt nu eenmaal.” “Het was altijd al zo.” “Stress, genetica, toeval.”
Alles behalve de vraag stellen die schreeuwt om een antwoord: Wat hebben we in hemelsnaam aangericht ?
De Ziekte van Plots is niet alleen een medische tragedie, het is ook een spiegel.
Voor onze angst. Onze lafheid.
Onze collectieve weigering om te zien wat recht voor ons neus gebeurt.
En zolang die weigering sterker is dan onze wil om te weten, zullen de namen blijven komen.
In stilte.
In rouw.
In Plots.